قناعت یا حرص
قناعت یعنی از معاش و روزی خویش خرسند بودن و احساس سعادت را منوط بر بهره ی افزون تر از مادیات ندانستن و سرور قلبی از داشته های خویش داشتن و عزت نفس را در مقام والای انسانیت پروراندن .
تشویق یا تنبیه
در سه حوزه ی ارتباطی قابل بررسی است
اول در روابط میان والدین با فرزندان است که تنبیه بدنی را مذموم و تشویق را ممدوح دانسته و در این خصوص در تعالیم بهایی میفرمایند:
صداقت یا تظاهر
فردی که مرتکب تظاهر و ریا می شود در واقع بر روی معیارهای اخلاقی خویش پایبند نیست و آنچه در گفتار به عنوان ارزش یاد می کند در رفتارهای وی منعکس نمی شود.
عزت نفس یا غرور
عزت نفس اطمینان و ایمان به ویژگیهای حقیقی فردی شامل تواناییها، استعدادها، خصوصیات اخلاقی و ماهیت حقیقی هر انسان می باشد.
فداکاری یا خودپسندی
ایثار و فداکاری یعنی دیگران را بر خود مقدم داشتن و آن چه را که خود به آن نیازمندیم به فردی که از ما نیازمندتر است تقدیم کردن.
کرامت انسانی یا خوی حیوانی
کرامت انسانی منبعث از روح مقدس و ملکوتی اوست روحی که انسان را از حیوان متمایز ساخته و حقيقت وجود انسان را تشکیل میدهد و از تجلّيات آن عقل و خردی می باشد كه ما را بر طبيعت غالب مي كند “مقام انسان بزرگ است اگر به انسانيت مزين”
(حضرت بهاءالله)