اهمیت و جایگاه جلسات دعا و مناجات در فرایند جامعه سازی
بیت العدل اعظم در پیام 27 آذر 1393 خطاب به بهائیان ایران در مورد “اهمیت و جایگاه جلسات دعا و مناجات در فرایند جامعه سازی” می‌فرمایند:
به سوی گفتمانی جدید در زمینۀ دین و برابری جنسیتی
ترجمه‌ای غیررسمی از بیانیۀ جامعۀ جهانی بهائی در پنجاه و نهمین اجلاس کمسیون مقام زن، مقارن با بیستمین سالگرد چهارمین کنفرانس جهانی زنان نیویورک- 1 فوریۀ 2015
اصل یگانگی
آیا اصل یگانگی نوع بشر که حضرت بهاءالله مقتضیات آن‌را اعلام فرموده‌اند فقط خواهان همکاری در بین ملت هاست؟
تجلی کلام الهی و قوای مکنونه آن
۵ شهریور ۱۳۸۷
تعمقی در آثار دیانت بهائی پیرامون تجلی کلام الهی و قوای مکنونه آن در فرآیند تحقق وحدت عالم انسانی و تأسیس صلح در میان ملل
دیانتی جهانی بر‌خاسته از ایران
دیانت بهائی یک دیانت مستقل جهانی در سلسلۀ ادیان الهی است که حدود یک قرن و نیم پیش توسط حضرت بهاءالله از ایران آغاز شد. حضرت بهاءالله در زمانی که اختلافات طبقاتی، نژادی، دینی و جنسیتی در نقاط مختلف عالم مسئله‌ای پذیرفته شده و عادی به شمار می‌رفت، ندای یگانگی، برابری، صلح و دوستی بلند نمودند و افکاری عرضه داشتند که بشریت را بر ساختن دنیایی جدید قادر می‌سازد.
مختصری از تاریخ آئین بهائی
تاریخ بهائی با رسالتی که خداوند به دو مربی و پیام‌آور الهی- حضرت باب و حضرت بهاءالله- سپرد، آغاز می‌شود. حضرت بهاءالله برای تضمین این که بعد از درگذشتشان و در گذر زمان جامعۀ بهائی بتواند به صورت هماهنگ و متحد در مسیر به اجرا درآوردن تعالیم الهی و ساختن دنیایی بر اساس صلح و یگانگی پیش رود اساسی را تأسیس نمودند که به عنوان «عهد و میثاق» شناخته می‌شود. به این ترتیب ایشان چگونگی تداوم جریان هدایت، مسئلۀ جانشینی و نیز توضیح و تبیین (روشنگری) آثارشان را با دستور‌العمل‌های روشن، واضح و کتبی مشخص نمودند.
حضرت باب
دیانت بابی در نیمۀ قرن نوزدهم میلادی در زمان سلطنت محمد شاه قاجار در ایران پا به عرصۀ وجود گذاشت.
حضرت بهاءالله
میرزا حسین علی نوری، ملقب به بهاءالله، در تاریخ 21 آبان 1196 ه.ش. (12 نوامبر 1817 میلادی) در تهران در خانوادۀ یکی از معدود وزیران خوش‌نام و سرشناس قاجار که نَسب‌شان به نور مازندران می‌رسید متولد شد. ایشان هر چند هیچ‌گونه آموزش رسمی ندیدند ولی به دلیل شخصیت ممتاز و هوش و دانائی‌شان در بین اقوام و دوستان و هم‌سالان ممتاز بودند. در زمانِ درگذشت پدرشان، مطابقِ رسم آن زمان، مقام پدر در دربار به ایشان پیشنهاد شد ولی از پذیرش این پیشنهاد چشم پوشیدند تا بتوانند خود را وقف کمک به فقرا و محتاجین نمایند .
حضرت عبدالبهاء
اصل اساسی تعالیم دیانت بهائی را شاید بتوان در وحدت خلاصه نمود. حضرت بهاءالله بر همین اساس، بنیان و اصولی را بنا نهادند که دیانتشان هرگز دچار تفرقه نشود و پس از درگذشت ایشان، مُنشعب نگردد. حضرت بهاءالله در کتاب اقدس و در وصیت‌نامۀ خود -کتاب عهدی- همگان را امر نمودند که به پسر ارشدشان- حضرت عبدالبهاء- به عنوان جانشین خود و مرجع آئین بهائی، تبیین‌کننده و مُفسر رسمی آثار بهائی و همچنین به عنوان نمونۀ والای تعالیمشان توجه نمایند.
حضرت شوقی افندی
حضرت بهاءالله جهت حفظ وحدت جامعۀ بهائی و برای تضمین آن که ظهورشان به هدف خلق عالمی متحد و هماهنگ دست یابد، فرزند ارشدشان -حضرت عبدالبهاء- را به عنوان مركز امر و جانشین خویش تعیین کردند. حضرت عبدالبهاء نیز آشکارا بیان نمودند که پس از درگذشت ایشان، بهائیان باید به نوۀ ارشدشان، شوقی افندی به عنوان ولیِ‌امر بهائی توجه كنند. ایشان همچنین به اجرا درآوردن اصول دیانت بهائی و ترویج احکام، محافظت از موسسات اداری بهائی و نیز تطبیق وفادارانه و هوشیارانۀ آئین بهائی با شرایط یک اجتماع همواره در حال پیشرفت را از جمله وظایف ولیِ‌امر بهائی مشخص نمودند.