صفت قناعت
در تعالیم بهائی حرص و آز، مذموم شمرده شده و قناعت تشویق می گردد . با این حال قناعت به معنای نفی سخت کوشی و توجیه کسالت و تنبلی نیست، بلکه راضی شدن به سهم خود و چشم ندوختن به مال دیگران و صبر و استقامت در تنگدستی است.
صفت عبودیت و بندگی
«عبد» به انسانی گفته میشود که سر تا پا تعلّق به مولا و خدای خود دارد؛ ارادهاش تابع ارادهی او، و خواستش تابع خواست اوست؛ در برابر او خود را مالک چیزی نمیداند و در اطاعت او سستی به خود راه نمیدهد.
احترام یا تملّق
در تعلیمات بهائی انسان به عنوان اشرف مخلوقات و فخر کائنات از جایگاه ویژه ای برخوردار و شایسته تکریم و احترام است. احترام و توجه و قدردانی به افراد سبب انس و الفت ما بین آنها می شود زیرا هر انسانی برای خودش کرامت و منزلتی قائل است و کسانی که به آنها احترام میگذارند و به عقاید و نظرات شان توجه میکنند را دوست میدارند.
رفاقت یا حسادت
حسادت یکی از ناهنجاری های رفتاری است که بصورت یک حس درونی در فرد متبلور می شود و ریشه در عدم اعتماد به نفس افراد دارد .
گذشت یا انتقام
انتقام حسی است که در فرد در زمان خشم و ناراحتی از عمل دیگری یا دیگرانی بوجود می آید و تمایل دارد آن را تلافی کند. در آئین بهائی انتقام گیری و تلافی منع شده است .
تحقیق یا تقلید
تقلید در مفهوم آن است که حرف دیگری را بدون تحقیق در صحت آن پذیرفتن و میزان عقل و خرد خود را به دیگران سپردن و خود را فارغ از تفحص و اندیشه کردن و سنجش و قضاوت فردی دیگر را مبنا قرار دادن .
اگر گواه باشیم که تفاوت انسان و حیوان در قوای خرد و تفکر و نیروی عاقله ی اوست تقلید نزولی است که این قوه را از او باز می دارد و به حیوانیت نزدیک میکند .
عطوفت یا خشونت
یکی از معضلات جامعه بشری امروز مهار خشونت در جامعه است که تا به امروز نه نظامهای خرد محور حاکم و نه متصدیان مذهب و شریعت نتوانسته اند برای گسترش روز افزون آن در جوامع تحت اختیارشان راهکاری عملی ارائه دهند و شاهد آن آمار رو به رشد قتل و آدم ربایی و تجاوز ، خشونت علیه کودکان ، خشونت علیه زنان ، آن هم به شنیع ترین و فجیع ترین شکل ممکن است .
قناعت یا حرص
قناعت یعنی از معاش و روزی خویش خرسند بودن و احساس سعادت را منوط بر بهره ی افزون تر از مادیات ندانستن و سرور قلبی از داشته های خویش داشتن و عزت نفس را در مقام والای انسانیت پروراندن .
تشویق یا تنبیه
در سه حوزه ی ارتباطی قابل بررسی است
اول در روابط میان والدین با فرزندان است که تنبیه بدنی را مذموم و تشویق را ممدوح دانسته و در این خصوص در تعالیم بهایی میفرمایند:
صداقت یا تظاهر
فردی که مرتکب تظاهر و ریا می شود در واقع بر روی معیارهای اخلاقی خویش پایبند نیست و آنچه در گفتار به عنوان ارزش یاد می کند در رفتارهای وی منعکس نمی شود.
عزت نفس یا غرور
عزت نفس اطمینان و ایمان به ویژگیهای حقیقی فردی شامل تواناییها، استعدادها، خصوصیات اخلاقی و ماهیت حقیقی هر انسان می باشد.
فداکاری یا خودپسندی
ایثار و فداکاری یعنی دیگران را بر خود مقدم داشتن و آن چه را که خود به آن نیازمندیم به فردی که از ما نیازمندتر است تقدیم کردن.