عفّت و عصمت از مهم ترین فضائل اخلاقی و احکام الهی است که هم بر مردان و هم زنان فرض و واجب شده است. البته دیانت بهائی، تمسّک به عفت و پاکدامنی را تنها در ظاهر اشخاص نمی داند به طوری که بهائیان به حجاب به صورتی که در بین معتقدان به سایر ادیان دیگر به خصوص دیانت اسلام وجود دارد، اعتقادی ندارند.
از نظر بهائیان پوشیدن سر و روی و موی دلیلی بر پاکدامنی نیست به خصوص اگر تنها مختص به زنان باشد و مردان از این قاعده مستثنی تلقی شوند. بلکه در دیانت بهائی، پاکدامنی و نجابت نه تنها در لباس بلکه در رفتار، گفتار و تمام شئون زندگی فرد باید رعایت شود. بهائیان نه تنها با پوشیدن حجاب بر سر و موی موافق نیستند بلکه از سوی دیگر با مظاهر برهنگی نیز که نمادی از تمدّن اخلاقی منحط غربی است، موافقت ندارند. در آثار بهائی چنان آمده است که عفّت و پاکی باید در همه جلوه های حیات، نمایان باشد، از پوشش و رفتار اجتماعی گرفته، تا جلوه های هنری و ادبی، از پاکی و مبرّا بودن از آلایش ها و عادات ناپسند مانند اعتیاد به الکل و افیون گرفته تا تفریحات و سایر جنبه های حیات اجتماعی.
«آمده ام که در این عالم پر آلایش که از ظلم ظالمین و تَعدّی خائنین، باب آسایش بر تمام وجود مسدود است، به حول الله و قوّته، چنان عدل و امانت و صیانت و دیانتی در آن ظاهر و باهر نمایم که اگر یکی از پرده نشینان خَلف حجاب که پرتو جمالش آفتاب را به ذرّه در حساب نیاورد و در شئون تن، بی نظیر و بی مثال باشد به جمیع جواهر ها و زینت ها خارج از احصای اولی النهی، مزیّن و بی حجاب از خلف حجاب بیرون آید و به تنهائی بی رقیب از شرقِ اِبداع تا غربِ اختراع سفر نماید و در هر دیاری، دیّار و در هر اقلیمی سیّار شود، انصاف و امانت و عدل و دیانت و فقدان خیانت و دنائت به درجه ای باید برسد که یک نظر خیانت و شهوت به جمال و عصمت او باز نگردد تا بعد از سِیر در دیار با قلبی بی غبار و وجهی پر استبشار به محل و موطن خود راجع شود.» ( حضرت بهاءالله، لوح پنج کنز)
» اهل بها باید مظاهر عصمت کبری و عفت عظمی باشند در نصوص الهیه مرقوم و مضمون آن به فارسی چنین است که اگر رَبّات حِجال ( الهه های حجله ها) به اَبدع جمال، بر ایشان بگذرد ابداً نظرشان به آن سَمت نیفتد. مقصد این است در تقدیس و تنزیه و عفّت و عصمت و ستر و حیا و حجاب مشهور اهل آفاق گردند تا کل بر پاکی و طهارت و کمالات عفّتیۀ ایشان شهادت دهند زیرا ذرّه ای عصمت، اعظم از صد هزار سال ، عبادت و دریای معرفت است. عفت و عصمت از اعظم خصلت اهل بها است، وَرَقات موقنه مطمئنه باید در کمال تقدیس و تنزیه باشند.» (حضرت عبدالبهاء)
«در وجود آیتی موجود و آن انسان را از آنچه شایسته و لایق نیست، منع می نماید و حراست می فرماید و نام آن را حیا گذارده اند و لکن این فقره مخصوص است به معدودی. کل دارای این مقام نبوده و نیستند.» (حضرت بهاءالله)تمام آیات و بیانات مبارکه این گفتار،
از کتاب » حیات بهائی/ به کوشش ع. سهراب/ موسسه ملی مطبوعات امری/ 127 بدیع/ صص 12 تا 34