کسانی که می‌میرند، عدد نیستند، انسانند، برایشان می‌جنگیم
آنگلا مرکل، صدراعظم قدرتمند آلمان دیروز دست به اقدام بی‌سابقه‌ای زد؛ او رودرو با مردم، مستقیم از قاب تلویزیون به تک‌تک آلمانی‌ها زل زد و درباره‌ی بحران کرونا با آن‌ها حرف زد، در یکی از تاثیرگذارترین و بهترین نطق‌های عصر ما. چکیده‌ی سخنرانی مرکل را بخوانید. بی‌جهت نیست که این زن بزرگ، این رهبر برجسته، افتخاری‌ست برای آلمان، او عصرش را به نام خودش ثبت کرده:
این بزرگ‌ترین چالش آلمان، نه از زمان اتحاد دوباره آلمان که از زمان جنگ جهانی دوم است. از اون زمان تاکنون هیچ چیز تا این حد، زندگی ما در کنار یک‌دیگر رو تحت تاثیر قرار نداده … تنها وقتی از پس این بحران برمی‌آییم که تمام شهروندان این رو وظیفه خودشون بدونند؛ موضوع جدیه و شما هم جدیش بگیرید. تا وقتی درمان یا واکسنی وجود نداره، تنها یک کار می‌شه کرد: کند کردن روند شیوع و کش دادنش به چندین ماه تا بتونیم زمان بخریم تا دارو و واکسن کشف بشه و بیمارستان‌هامون آماده باشند. حتا سیستم سلامت ما هم که یکی از بهترین‌ها در جهانه، اگر بیماران زیادی با وضعیت وخیم بهش هجوم بیارند، کم می‌آره. کسانی که حال‌شون وخیم می‌شه، عدد و رقم نیستند، پدر یا پدربزرگ‌اند، مادر و مادربزرگ. همسر. انسان. ما جامعه‌ای هستیم که زندگی تک‌تک انسان‌ها ارزش داره.
به همه کسانی که در بیمارستان‌ها و سیستم بهداشت کار می‌کنند: کاری که می‌کنید خیلی بزرگه. از صمیم قلب تشکر می‌کنم. و حالا یک موضوع حیاتیه: زندگی اجتماعی رو تا جایی که می‌شه متوقف کنیم. دولت به کار خودش ادامه می‌ده اما هر چیزی رو که انسان‌ها و جامعه رو تهدید کنه، باید کاهش بدیم. محدودیت‌های کنونی در تاریخ جمهوری فدرال آلمان سابقه ندارند. برای کسی مثل من که آزادی سفر حقی بوده که براش سخت جنگیدم، چنین محدودیت‌هایی فقط در شرایط کاملن اضطراری توجیه‌پذیر هستند اما فعلن این محدویت‌ها برای حفظ جان انسان‌ها ضروری‌اند.
تضمین می‌دهم: دولت همه کار می‌کنه تا تاثیر اقتصادی بحران رو کاهش بده و فرصت‌های شغلی رو حفظ کنه. اقلام ضروری همیشه موجود خواهند بود. قفسه‌های خالی فروشگاه‌ها به سرعت پر می‌شوند. احتیاط در خرید خوبه، انبار کردن اما بی‌معنی و کاملن ضد هم‌بستگیه. از کارکنان سوپرمارکت‌ها تشکر می‌کنم. اون‌ها سر کار می‌روند تا چرخ این مملکت به معنی دقیق کلمه بچرخه.
اما اقدامات دولت خنثی می‌شوند اگر ابزار اصلی علیه شیوع بیماری به کار گرفته نشه: این ابزار خود ما هستیم. وحشت نکنید، اما هرگز فکر نکنید که شما کاره‌ای نیستید. از هیچ‌کس نمی‌شه صرف‌نظر کرد. اپیدمی نشون می‌ده که ما چقدر آسیب‌پذیر و چه‌قدر به هم‌دیگه وابسته‌ایم. همه برای کنترل این وضعیت نقش دارند. نفرین نشده‌ایم که واگیری سریع ویروس رو منفعلانه تماشا کنیم. ابزاری علیه‌ش داریم: باید ملاحظه داشته باشیم و از هم فاصله بگیریم. می‌دونم سخته. می‌دونم که در زمانه‌ی سختی می‌خوایم به هم نزدیک باشیم، از نظر فیزیکی هم نزدیک باشیم. اما در این لحظه درست برعکسشه که درسته.
هیچ‌کس رو تنها نذارید. باید به عنوان خانواده و به عنوان جامعه، راه دیگری (جز نزدیکی فیزیکی) پیدا کنیم برای با هم بودن، راه‌های خلاقانه که از پس ویروس بربیایند. باید راه‌هایی پیدا کنیم دوستی‌مون رو نشون بدیم. یک بار دیگه شروع کنید به نامه نوشتن. پست که کار می‌کنه.
از همه با جدیت تقاضا می‌کنم: از قوانینی که فقط برای مدت کوتاهی وضع شده‌اند پیروی کنید. دولت بررسی می‌کنه که چی رو باید اصلاح کرد و چه اقدام دیگری ضروریه. این وضعیت دینامیکه و باید یاد بگیریم و با ابزارهای جدید واکنش نشون بدیم. شایعه‌ها رو باور نکنید. با یک وظیفه تاریخی مواجهیم که فقط در کنار هم دیگه از پسش برمی‌آییم.
مطمئنم از بحران عبور می‌کنیم. اما چند نفر از عزیزان‌مون رو از دست خواهیم داد؟ بخش زیادیش به خود ما بستگی داره. می‌تونیم تصمیم بگیریم با هم هم‌کاری کنیم و محدودیت‌های کنونی رو بپذیریم. به تک‌تک ما بستگی داره. حتی با این که این تجربه بی‌سابقه‌ست، باید برمبنای دل و عقل‌مون رفتار کنیم.
مراقب خودتون باشید.
کانال از هر دری سخنی در دیانت بهائی (https://t.me/AzHarDariSokhaniBahai)