امانت و درستکاری صفتی لازم برای بقا و دوام حیات انسانی و استحکام مبانی جامعه بشری است .”امانت، باب اعظم است از برای راحت و اطمینان خلق. قوام هر امری از امور به او منوط بوده و هست. عوالم عزت و رفعت و ثروت به نور آن، روشن و منیر.”
تخلق به این اخلاق شریف، شخص را بر آن میدارد که صرفاً و منحصراً از ثمرات زحمت و نتیجه کار مشروع خویش بهره‌مند گردیده ، از تجاوز به مال و حقوق دیگران اجتناب ورزد و خود نیز از تعدی دیگری طبعاً مصون و محفوظ ماند. ضرورت و لزوم این صفت تا حدی است که پایه و اساس و شالوده ادیان الهی را تشکیل می‌دهد. تربیت و تعلیمات پیامبران در عالم انسانی و اجرای عدالت و قوانین کلاً به این نتیجه نهائی متوجه بوده است که افراد بشر از دستبرد و تجاوز یکدیگر در امان باشند و بتوانند به آسایش و راحتی خاطر به وظایفی که در این عالم موظف هستند قیام و اقدام کنند.
.”امانت عندالحق اساس دین الهی است و بنیاد جمیع فضائل و مناقب است، اگر نفسی از آن محروم ماند از جمیع شئون محروم.”
قوانین جزایی که در ادیان الهیه و همچنین در قوانین مدنیه وضع گردیده همه برای این منظور بوده که اموال و حقوق و شئون افراد از دستبرد و تجاوز و خیانت یکدیگر محافظه و صیانت شود و مال و منال و حقوق هر کس از آن خود او بوده چشم طمع دیگری متوجه آن نباشد.
اعمالی چون خیانت ، دزدی و چپاول ، اختلاس ، بی وفائی ، نیرنگ ، جاسوسی ، نفاق و بهتان و کتمان حقیقت و عدم رازداری از اعمال مخالف امانت داری هستند.
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01