“گفتمان حقوق بشر هر قدر برای تأمین آزادی های اساسی بشر اهمیت داشته است، اما اگر قرار است برای دنیایی که آشفتگی بی سابقۀ سیاسی، اجتماعی و اقتصادی را تجربه می کند متناسب باقی بماند، باید پاسخگوی تمایلات عمیق و دیرینۀ روحانی که راهنما و الهام بخش ساکنان آن است باشد.
تنظیم مجدّد فرایندهای اساسی تمدّن به گونه ای که عدالت را در بر بگیرند تنها در صورتی ممکن خواهد بود که بُعد روحانی وجود بشری کاملاً به رسمیت شناخته شود. درک این مفهوم که حقیقت انسان اساساً و ذاتاً روحانی است، برای اکثریت نوع بشر یک حقیقت بدیهی است که در تمام مراتب زندگی تجلّی می یابد. به تناسب محوریت یافتن این درک از هویت انسان در گفتمان مربوط به حقوق بشر و توسعۀ اجتماعی، انقلاباتی که اکنون نظم امور بشری را بر هم می زند تسلیم فرصت ها و دورنماهای جدید آزادی خواهند شد.
بیش از یک قرن پیش، حضرت بهاءالله نه تنها طلوع جنبش حقوق بشر را پیش بینی فرمود، بلکه یک چارچوب اخلاقی و روحانی زیربنایی نیز فراهم نمود تا بر مبنای آن حقوق بشر را در عصر جدید، دوره ای که به توصیف حضرت بهاءالله مرحلۀ «بلوغ» بشریت است، ملاحظه کنیم. دیدگاه ایشان در مورد یک جامعۀ جهانی متّحد به تأمین و بهبود حقوق همۀ افراد بشر توجه خاص دارد.” (متیو وینبرگ – مجله عالم بهائی، 1996)
@Rethinking