در سه حوزه ی ارتباطی قابل بررسی است
اول در روابط میان والدین با فرزندان است که تنبیه بدنی را مذموم و تشویق را ممدوح دانسته و در این خصوص در تعالیم بهایی میفرمایند:
“مادر اگر از طفل حرکت ممدوحی بیند، ستایش کند و تحسین نماید و تسریر خاطر طفل کند و اگر ادنی حرکت بی قاعده ای صدور یابد ، طفل را نصیحت کند و عتاب ننماید و به وسائط معقوله حتی زجر لسانی جزئی اگر لازم باشد، مجری دارد. ولی ضرب و شتم ابدا جائز نیست. بکلی اخلاق اطفال از ضرب و شتم، مذموم گردند.”
دوم در روابط اجتماعی و مدنی در جوامع است که در آثار بهایی با عنوان مجازات و مکافات عمل تشریح شده است
“انسان بايد در عالم وجود اميد به مکافات و خوف از مجازات داشته باشد علی الخصوص نفوسي که مستخدم در حکومتند و امور دولت و ملت در دست آنها است مأمورين حکومت اگر چنانچه اميد مکافات و خوف از مجازات نداشته باشند البته عدالت نمي کنند مکافات و مجازات مانند دو عمود مي ماند که خيمه عالم بر آن بلند است”
“یا حزبَ الله، مربّی عالم، عدل است چه که دارای دو رکن است، مجازات و مکافات. و این دو رکن، دو چشمه اند از برای حیات اهل عالم.”
سوم در رابطه میان انسان و خالق است که در ادیان گذشته بنا بر درک مردم آن زمان تشویقی به نام بهشت و تنبیهی به نام جهنم برای مردمان مجسم شده بود اما در دیانت بهایی این تشویق و تنبیه به شکل دیگری مطرح میگردد اول آنکه از پیروان این آیین خواسته میشود حدود و احکام نازله را به جهت عشقی که به خداوند دارند انجام دهند نه به خاطر کسب منافع بهشتی و دوری از عواقب جهنم . در دیانت بهایی رابطه میان انسان با خداوند رابطه ای از جنس رابطه میان عاشق و معشوق است برای عاشق تشویق و مزدی بالاتر از رضایت معشوق و نزدیکی به او نیست و تنبیهی دلخراش تر از نارضایتی و دوری از معشوق قابل تصور نه . پس بهشت چیزی جز رضای الهی و جهنم تجسمی غیر از ناخوشنودی و نارضایتی خالق از مخلوق نیست.
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01