در تحکیم روابط اجتماعی میان انسان ها با مسئله ای به نام خوش رویی و حسن معاشرت روبه رو می شویم؛ زیرا این صفت پیوند انسان ها با یکدیگر را افزایش می دهد و زمینه را برای ایجاد جهانی مملو از محبت و دوستی فراهم می آورد .
“صدق در راه حق؛ و انصاف با خلق؛ و قهر با نفس؛ و صحبت با نيکان؛ و دورى از جاهلان؛ و حرمت مهتران؛ و شفقت با کهتران؛ و نصيحت ِ با دوستان؛ و حلم با دشمنان؛ و بذل بر فقيران؛ و صحبت با اهل جهان؛ و هدايت گمگشتگان . اين است سعادت عظمى و عطيّۀ کبرى .”
ارتباط اجتماعی و مودت و دوستی در میان افراد در حقیقت پاسخ گویی به یك نیاز طبیعی و فطری در بشر می باشد که اولین تجلی آن در گفتار افراد است .
“دانای آسمانی میفرماید گفتار درشت به جای شمشیر دیده میشود و نرم آن به جای شیر ، کودکان جهان ازین به دانایی رسند و برتری جویند.”
تجلی دیگر این صفت در رفتار و کردار است .
“بايد جميع افعال قدسى از هيکلانسانى ظاهر شود. ّ چه که در اقوال کل ّ شريکند ولکن افعال پاک و مقدس مخصوص دوستان ما است. پس به جان سعى نماييد تا به افعال از جميع ناس ممتاز شويد”
ایرانیان از دیر باز به خوش روئی و مهمان نوازی و حسن معاشرت شهره بوده اند و این صفت نیکو را بسیار عزیز داشته اند . حضرت عبدالبهاء این صفت را چنین نصیحت فرموده اند :
در منزل خود را بروی آشنا و بیگانه باز گذارید . هر تازه واردی را با روئی متبسم استقبال کنید و خوش آمد گوئید و طوری با ایشان رفتار نمائید که احساس کنند در خانه ی من هستند
” … طوری زندگانی نمائید که خانه ی شما جلوه ای از ملکوت ابهی شود تا هر کس قدم گذارد روح صفا و نزهت را احساس نماید و بی اختیار فریاد بر آورد که اینجا خانه ی محبت است ، اینجا کاخ محبت است ، اینجا آشیانه ی محبت است ، اینجا گلستان محبت است … “
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی ( @ayine_bahai01 )