از حضرت عبدالبهاء در خطابی است قوله العزیز:
اين چهار تحيّت ( اللّه اکبر و اللّه اعظم تحيّت و جوابش بين رجال – اللّه ابهی و اللّه اجمل تحيّت و جوابش بين نساء) از حضرت اعلی روحی له الفداء است و مقصد از هر چهار جمال قِدم روحی لاحبّاء الفداء است نه دونِ حضرتش، و اجراء هر چهار جائز و نصِّ مانع از تلفّظ يکی از آنها موجود نه. پس اگر نفسی هر يک را تلفظ نمايد از دين اللّه خارج نگردد و مورد لوم و طعن و ذمّ و قدح نشود و تعرّض و تحقير جائز نه و اعتراض نبايد نمود؛ چه که هر چهار تحيّت در کتاب الهی وارد ولی اليوم بانگ ملأ اعلی اللّهُ ابهی است و روح اين عبد از اين ندا مهتزّ. هر چند مقصود از اللّهُ اعظم نيز جمال قِدم روحی لاحبّائه الفداء است چه که اوست اسم اعظم و نيّراعظم و ظهور اعظم ولی اين تحيّت اللّهُ أبهی کوس ربوبيّت جمال احديّت است که در قلب امکان تأثير نمايد”
(امر و خلق- ج ۳، ص۷۴)
