فردی که مرتکب تظاهر و ریا می شود در واقع بر روی معیارهای اخلاقی خویش پایبند نیست و آنچه در گفتار به عنوان ارزش یاد می کند در رفتارهای وی منعکس نمی شود.
وقتی به شخصی اظهار دوستی می کنیم، اما احساس دیگری نسبت به آن شخص داریم، در واقع روی دیگری از خودمان را نشان داده ایم ، وقتی اطلاعاتی راجع به موضوعی نداریم اما ژست های روشنفکری می گیریم و کلی درباره اش داد سخن سر می دهیم، مشغول تظاهر به آگاهی هستیم.
از دلایل اصلی بروز تظاهر احساس ناامنی و حقارت است. افرادی که در رفتارهای روزمره آنان رگه های از ریا و تظاهر به چشم می خورد از عزت نفس پایینی برخوردار هستند و واقعیت درونی خویش را برای آنچه هست به رسمیت نشناخته اند و یا برای منافع شخصی و یا گروهی آن را پنهان می کنند.
وقتی تظاهر در ملتی تبدیل به عادت شود، در همه شئون زندگی شان تاثیر می گذارد اعتماد بین افراد آن جامعه جایگاهی نخواهد داشت، چون همه اعضای جامعه از متظاهر بودن خود و دیگران آگاه هستند و بنابراین هیچ کس به دیگری اعتماد ندارد. در نهایت انجام درست و بی نقص کارهای دسته جمعی در آن جامعه مشکل و تقریبا غیر ممکن می شود. تا بدان جا که در پائین ترین حد سقوط اخلاق در جامعه ، هنجار صداقت به تعبیر بی عرضگی و پخمگی مذمت شده و ضد هنجار ریا و تظاهر با تفسیر به زرنگی توجیه و تشویق میشود .
تعالیم بهائی بر اساس بر انگیختن و تزیید حس اعتماد به نفس در افراد جامعه با تکیه بر مقام والای روحانی و شرافت انسانی که ودیعه ی الهی به تک تک افراد بشر است و تاکید بر مذمت دروغ و ریاکاری جامعه را به سمت سلامت و انظباط اخلاقی و حس امنیت و اعتماد بر آمده از آن سوق میدهد .
“راستی و درستی و حق‌پرستی صفتِ راستان است و سمتِ پاکان. صدق، بهترين صفتی است از صفات زيرا جامع کمالات است چه که شخصِ صادق، محفوظ از جميع آفات و متنفر از جميع سيئات و مصون از کل خطيئات، زيرا جميع اخلاق و اعمال مذمومه، ضدِ صدق است و شخصِ صادق از جميع آن‌ها گريزان.”(عبدالبهاء)
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01