ادب را میتوان ظرافت و زیبایی در رفتار و گفتار تعریف کرد . فضیلتی که میان ایرانیان از دیر باز ستونده شده و مورد توجه بزرگان و ادبا و شعرا قرار گرفته است.
“شما را به ادب وصیت مینمایم و اوست در مقام اول سید اخلاق . طوبی از برای نفسی که به نور ادب منور و به طراز راستی مزین گشت . دارای ادب دارای مقام بزرگ است”
در دیانت بهایی آموزش ادب و اخلاق بر کلیه آموزش های دیگر به کودکان مقدم است. تا جایی که فرد بی علم اما با ادب ارحج از فردعالم ولی بی ادب است
“در آداب و اخلاق بیش از علوم و فنون اهتمام نمایند زیرا ادب و نورانیت اخلاق مرجح است اگر اخلاق تربیت نشود علوم سبب مضرت گردد علم و دانش ممدوح اگر مقارن حسن آداب و اخلاق گردد والا سم قاتل است و آفت هایل . طبیب بد خو و خاین سبب هلاک گردد و علت انواع امراض . این قضیه را بسیار ملاحظه داشته باشید که اساس دبستان اول تعلیم آداب و اخلاق و تحسین اطوار و کردار باشد”
و نیز تمایز میان انسان و حیوان را به ادب دانسته اند و فاقد آن را مستحق عدم
“ادب سجیهء انسان است و به او ار دونش ممتاز و هر نفسی که به او فایز نشد البته عدمش بر وجودش رجحان داشته و دارد”
“ما ادب را اختیار نموده و آنرا سجیه مقربین درگاه الهی قرار دادیم ادب جامه ایست که موافق اندام جمیع مردم از کوچک و بزرگ میباشد خوشا بحال کسیکه آنرا زینت هیکل خود قرار داد و وای بحال کسیکه محروم از این فضل بزرگ گردید”
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01