راستگویی از اعمال نیکوی انسانی و نزد همه ادیان از جایگاه ویژه ای برخوردار است.
وقتی ما حقیقت را می‌گوییم، درواقع طوری رفتار می‌کنیم که از شخصیت والای ما انتظار می‌رود.
خدا در تمام کتاب های آسمانی از ما می‌خواهد برای صداقت و راستگویی محض و کامل تلاش کنیم دل و زبانمان یک سو و هماهنگ باشد، ظاهر و باطنمان یکی باشد و آنچه را باور داریم بر زبان جاری کنیم .
“در جهان الهی نوری روشن تر از صدق و راستی نه. حقیقت انسانیه را این موهبت چنان تزیین نماید که جمیع خطایای انسانی را مستور نماید.”
“صدق و راستى أساس جميع فضائل انسانى است.”
راستی و درستی شالوده دین و ایمان را تشکیل می دهد و کسی که از این خصلت زیبا و حیاتی برکنار باشد در واقع دین در او بی ریشه است.
“بدترین اخلاق و مبغوض¬ترین (بدترین) صفات که اساس جمیع شرور است دروغ است. از این بدتر و مذموم¬تر (بدتر) صفتی در وجود تصور نتوان کرد. هادم (خراب کننده) جمیع کمالات انسانی است و سبب رذائل (صفات پست) نامتناهی و از این بدتر صفتی نیست. اساس جمیع قبائح (زشتی¬ها) است.
در سه دهه گذشته صدها بهایی در کشور ایران به علت باورهایشان راهی زندان حتی اعدام شده ¬اند و بسیاری از آنان به این مسئله برخورده ¬اند که خیرخواهانی به آنها پیشنهاد تقیه کرده ¬اند یعنی دین حقیقی خود را در دل پنهان دارند و فقط به دیگران بگویند که بهایی نیستند تا آزاد گردند. ولی بهائیان راه صداقت و شهامت را با سرافرازی بر راه دروغ و تزویر ترجیح دادند و عواقب آن را پذیرفتند زیرا وقتی انسان به خود اجازه دهد که در مورد ایمان که مقدس تر از آن چیزی نیست تزویر به کار برد و به دروغ متوسل شود دیگر اعتمادی به سخنان دیگر او نمی توان کرد .
زبان گواه راستی من است،او را به دروغ میالایید.
راست گو و کفر گو بهتر از آن است که کلمۀ ایمان بر زبان رانی و دروغ گوئی.
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01