قسمت نهم: بررسی کتاب خلق تفکر بدیع
عدالت بايد با سخاوت، بخشندگی، و مهر تکميل گردد، و نفوسی که مصمّم هستند که در پيشبرد امر بهائی و اجتماع سهمی ايفا کنند نهايت تلاش خود را در اتّصاف به اين صفات به کار می برند.
سخاوت، آنچنان که در آثار بهائی توصيف شده، با دادنِ بخش اندکی از ثروت عظيم برای آرام ساختن احساس تأسّف برای فقرا نبايد اشتباه شود. سخاوتی که بهائیان به اتّصاف به آن دعوت شده‌اند وجهی اساسی از روابطی است که عائلهء بشری را اتّحاد می‌بخشد، بافت جامعه و نظم اجتماعی را در هم می‌تند. اين سخاوت مانند بخشش آفتاب به زمين، ريزش باران فيض بر مزارع و مراتع از خشکی تفتيده است.
خودداری از سخاوتمندی و کرم دعوتی است از عادات و اعمال زيانبار، که از آن جمله است ناشکيبايی نسبت به اشتباهات ديگران و ميل به کنترل کردن اعمال و رفتار آنان. نفوسی که سخی نيستند و در مقام اقتدار و مرجعيت قرار دارند فقط به برنامه‌هايی که خود آنها مستقيماً در آن شرکت دارند ابراز علاقه و تقدير نموده ديگران را از فرصت خدمت محروم می‌سازند. بلکه آنها بايد “از هر کلام يا عملی که شائبهء تبعيض، اميال شخصی يا تعصّب داشته باشد” بالمرّه اجتناب نمايند. اعضاء جامعه اگر فاقد سخاوت و کرم باشند مستمرّاً رهبران و تشکيلات خود را مورد انتقاد قرار می‌دهند.
امّا سخاوت صرفاً به بذل و بخشش اشياء مادّی محدود نمی‌شود. سخاوت در نگرش نسبت به ديگران نيز تجلّی می‌کند. در احترام، فارغ از هر شائبهء حسادت، برای رتبه و مقامی که حائزند و موفّقيت‌هايی که به آن نائل می‌گردند نيز ظهور و بروز می‌کند. بايد ياد بگيريم همانطور که به دستاوردهای خودمان مباهات می‌کنيم، در موفّقيت ديگران نيز مسرّت و لذّت را احساس نماييم، حتّی وقتی که در توفيق آنها هيچ نقشی نداريم. ظرفيت عفو کردن و بدی را با خوبی پاسخ دادن نيز يکی ديگر از خصائل نفس سخاوتمند است.
البتّه چشمگيرترين تجلّی سخاوت تبليغ است زيرا شخص اعظم فيوضات ممکن را که عبارت از عرفان به ظهور حضرت بهاءالله می‌باشد، در اختيار ديگران می‌گذارد. نفس کريم و سخی، با بذل و بخششی که در تبليغ می‌کند، به طور مستمرّ در رشد جامعه مشارکت دارد و سرچشمهء مسرّت در عالم وجود می‌گردد.
برای مطالعه دیگر صفت های فردی لازم برای آنکه بتوانیم عامل تغییر باشیم، به نگاه نو بپیوندید: @Rethinking