ایثار و فداکاری یعنی دیگران را بر خود مقدم داشتن و آن چه را که خود به آن نیازمندیم به فردی که از ما نیازمندتر است تقدیم کردن.
فداکاری از جمله رفتارهایی به شمار میرود که لازمه ی وجود هر جامعه و حیات سالم افراد در کنار یکدیگر است .
“شرافت و مفخرت انسان در آنست که بین ملاء امکان منشأ خیری گردد. در عالم وجود آیا نعمتی اعظم از آن متصور است که انسان چون در خود نگرد مشاهده کند که بتوفیقات الهیه سبب آسایش و راحت و سعادت و منفعت هیئت بشریه است؟ … چه قدر انسان شریف و عزیز است اگر بآنچه باید و شاید قیام نماید و چه قدر رذیل و ذلیل است اگر از منفعت جمهور چشم پوشیده در فکر منافع ذاتیه و اغراض شخصیه ی خود ، عمر گرانمایه را بگذراند. “(عبدالبهاء)
فداكاري باعث افزايش اعتماد به نفس افراد شده و فرد خود را در مرحله رشد و تكامل می بیند و حس رضایت مندی از خویشتن را تقویت کرده و در بهبود روان و روابط اجتماعی فرد تاثير بسزايي دارد.
در برابر فداکاری ، خودپسندی رفتاری است که با نقاب های مختلف در دنیای مدرنیته ی امروز ترویج میشود جملاتی مانند “اگر گرگ نباشی میدرندت” یا “اگر نکشی کشته خواهی شد” را بارها در فضای رسانه ای شنیده اید تفکری که دنیا را صحنه ی نبردی ترسیم میکند که برای بقا باید تنها به فکر خود بود و شریف ترین صفت انسانی که فداکاری و ایثار است را نادیده میگیرد .
میتوان ریشه ی عدم سرور حقیقی افرادی که در تعریف جامعه به موفقیت دست یافته اند را کمرنگ شدن صفت فداکاری و ایثار در جامعه دانست .
در آئین بهائی فداکاری در قالب خدمت تعریف شده و وجود انسان در پرتو خدمت به هم نوع خویش معنی می یابد و حیات روحانی و معنوی فرد را مرهون این عطیۀ الهی میداند. خدمتی که باید خالی از ریا و تظاهر و به دور از آلایشهای متداول زمانه و صادقانه و از صمیم قلب باشد .
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01