در ایّام راحت و آسایش، هر عاشقی می تواند مدّعی وفاداری باشد. اما زمانی که سختی پیش آید، حقیقت این ادّعا آشکار می گردد. اطاعتمان از خداوند و ایمانمان به مظهر ظهورش، وفای به همسر و خانواده، و وفاداری در تعهدات شغلی نمونه هایی از بزرگترین میدان های امتحان برای وفاست.
شما اگر بخواهید فردی را به دوستی برگزینید آیا کسی را انتخاب می کنید که به تعهدات خود پایبند است یا آنکه به راحتی وفا را از یاد می برد؟
در قسمتی از لوح مبارک حضرت عبدالبهاء زیارت می کنیم:
«… ای بنده بهاء، سَرهاست که در پای آن دلبر یکتا افتاده و جان هاست که در سبیل آن معشوق حقیقی در میدان وفا، فدا گشته. این از مقتضای عشق و محبّت است و از شُروط انجذاب و خُلّت…
مقصود این است که این از مقتضای حضرت عشق است و باید چنین باشد و الّا هر خاری، دَم از عالم گُل زند … لِهذا امتحان به میان آید و افتتان رُخ بگشاید و صادق از کاذب، ممتاز گردد…»
شخص وفادار از جان و مال و هرآنچه دارد می گذرد ولی از وفای به عهدش نمی گذرد.
اگر انسان به وفا متّصف نباشد، کمالات دیگر خود را نیز از دست میدهد.
حضرت عبدالبهاء در لوح یکی از احبّای هندوستان می فرمایند: «ای میر وفاء در عالم وجود صفتی بهتر و خوش تر و شیرین تر از وفاء نیست. این منقبت از اعظم اساس دین الهی است. اگر انسان از جمیع صفات حمیده محروم باشد ولی به این صفت قدسیّه موصوف عاقبت حائز کمالات می گردد. و اگر چنانچه حائز جمیع صفات کمالیّه باشد و از صفت وفاء بی بهره آن کمال به نقص مبدّل گردد و آن خیر به شرّ و آن نورانیّت به ظلمت و آن عزّت به ذلّت منتهی شود.»
کانال تلگرام گل مستور (https://t.me/Gol_e_Mastour)