و امّا در خصوص غیبت؛ بیت العدل اعظم خاطرنشان می‌سازند به‌نظر می‌رسد یکی از مشکل‌ترین درسهایی که همه باید بیاموزند و بر آن تسلّط یابند این است که خود را به عیوب و خطاهای دیگران مشغول نسازند؛ قصور در این امر یکی از علل مؤثّر مجادلات و مناقشات بین جمیع رجال و نساء به‌طور اعمّ، ازجمله در میان احبّای الهی است.
در مجلّه نجم باختر، سال هشتم، شماره 10، صفحه 138 جوابی از حضرت عبدالبهاء در مصاحبه‌ای که در سال 1913 در پاریس صورت گرفته، ثبت شده است. از هیکل مبارک سؤال شد، “چگونه می‌توانم بر تمایل به مشاهدۀ عیوب و خطاهای دیگران فائق آیم؟” هیکل اطهر فرمودند:
به تو می‌گویم؛ هر وقت نقصی را در سایرین مشاهده کردی، به خودت فکر کن و از خویش بپرس چه نقایصی داری- و سعی کن آنها را رفع کنی. هر زمان که با اقوال و اعمال دیگران به امتحان افتادی همین‌کار را انجام بده. به این طریق رشد می‌کنی و کامل‌تر می‌شوی. بر نفس غالب می‌شوی، و ابداً فرصت تفکر و تأمّل در مورد عیوب و خطاهای دیگران نخواهی داشت. …” (ترجمه)
استنباط شما در مورد اهمّیت اجتناب از غیبت کاملاً صحیح است؛ مبادرت به غیبت به اساس وحدت جامعه لطمه می‌زند. در مکتوبی که از طرف حضرت ولی امرالله به یکی از احبّاء نوشته شده چنین آمده است:
اگر ما بهتر باشیم، اگر نسبت به خطاها و عیوب دیگران محبّت، شکیبایی و تفاهم نشان دهیم، اگر هرگز درصدد انتقاد برنیامده فقط به تشویق بپردازیم، سایرین هم همین‌گونه عمل خواهند کرد، و واقعاً می‌توانیم با سرمشق و نمونه عملی و قدرت روحانی خود به امر الهی مساعدت کنیم.
(ترجمه)
(مکتوب 13 اوت 1980 از طرف بیت العدل اعظم از کتاب انوار هدایت، شماره 309)
طلوعی دیگر(Tlgrm.in/tolouidigar)