انتقام حسی است که در فرد در زمان خشم و ناراحتی از عمل دیگری یا دیگرانی بوجود می آید و تمایل دارد آن را تلافی کند. در آئین بهائی انتقام گیری و تلافی منع شده است .
“زنهار زنهار از اینکه نفسی از دیگری انتقام کشد ولو دشمن خونخوار باشد”
“اگر نفسی به نفسی ظلمی کند ستمی کند تعدی کند و آن شخص مقابله بالمثل نماید این انتقام است و این مذموم است … بلکه باید بالعکس مقابله کند عفو کند بلکه اگر ممکن شود اعانتی به متعدی نماید این نوع سزاوار انسان است … از انتقام چه ثمری حاصل هر دو عمل یکی است اگر مذموم است هر دو مذموم است “
در جوامعی که حس انتقام جوئی در افراد تقویت می شود خشونت نیز رواج می یابد لذا باید افراد را از کودکی به گذشت و صبر تشویق کرد .
“حقیقت این است که هیچ چیز شیرین تر از آن نیست که نفسی در حق کسی که به او بدی نموده،خوبی کند.هرزمان که به خاطرش می گذرد که نسبت به اعداء خود احسان نموده و محبت روا داشته ،قلب او مسرور میشود ”
البته این نکته قابل ذکر است که مقصد از مجازات انتقام نیست بلکه اجرای حکم در حق مجرم است برای حفظ نظم در جامعه لازم و از اصول عدل و عدالت است .
“ای ظالمان ارض از ظلم دست خود را کوتاه نمائید که قسم یاد نموده ام از ظلم احدی نگذرم و این عهدیست که در لوح محفوظ محتوم داشتم و بخاتم عز مختوم”
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01