آثار بهائی تأكيد دارد كه حاصل كوششهای ما در کسب کمالات معنوی بايد در اخلاق و اعمال ما مشاهده شود. بهاءالله از پيروان خود ميخواهد كه اعمال را منطبق با اقوال سازند: “بأعمال خود را بياراييد نه بأقوال.”
هر كس به آسانی میتواند كلمات پرهيزگارانه بر زبان رانَد و شعارهای زهدفروشانه بر لسان جاری سازد. امّا به فرمودۀ بهاءاللّه جوهر ايمان كم گفتن و بسيار عمل كردن است. اخلاق و اعمال انسان است كه مشخّص می سازد آيا او واقعاً بر صراط روحانی قدم گذاشته و پيش میرود:
لازال هدايت بأقوال بوده و اين زمان بأفعال گشته يعني بايد جميع أفعالِ قُدسي از هيكل انسانی ظاهر شود چه كه در أقوال كلّ شريكند ولكن أفعالِ پاك و مقدّس مخصوص دوستانِ ما است. پس بجان سعی نماييد تا بأفعال از جميع ناس ممتاز شويد.
همانطور كه قبلاً گفته شد، اين تعاليم بهائی را نبايد دليلِ حمايت از انزوا، رياضت و يا خشكه مقدّسی انعطاف ناپذير تلقّی كرد. روايت شده كه بهاءاللّه و عبدالبهاء هر دو از خنده و مزاح لذّت میبردند. بهاءالله حتّی توضیح داده كه ما میتوانيم از لذّات اين دنيا بهره مند شويم امّا مشروط بر اين كه اجازه ندهيم آنها مانعی بين ما و جستجوی ما در يافتن حيات روحانی و زندگی معنوی ايجاد كنند.
راهنمایی بهاءاللّه به این مضمون است که شخصی كه هيچ چيز نتواند او را از توجّه به خداوند باز دارد، اگر خود را به زيورها و زينت های دنيا و هر آنچه در آن آفريده شده است، بيارايد هيچ ضرری از برای او ندارد، چه كه خداوند تمام آنچه كه در آسمانها و زمين است از برای بندگان مؤمن خود خلق كرده است. ای مردم هر آنچه را كه خداوند برای شما حلال كرده است بخوريد و خود را از نعمتهای شگفت انگیز خداوند محروم مسازيد.
منبع: «کتاب گفتاری کوتاه درباره دیانت بهائی، صص ۲۵-۲۴»