بیانی از حضرت باب
«اوست اول و آخر و اوست ظاهر و باطن و اوست خالق و رازق و اوست سامع و ناظر و اوست قاهر و قائم و اوست محیی و ممیت و اوست مقتدر و ممتنع و اوست متعالی و مرتفع…» – حضرت باب
«اوست اول و آخر و اوست ظاهر و باطن و اوست خالق و رازق و اوست سامع و ناظر و اوست قاهر و قائم و اوست محیی و ممیت و اوست مقتدر و ممتنع و اوست متعالی و مرتفع…» – حضرت باب
شاعرۀ روسی عضو مجمع شرقی و فلسفی و کتابشناسی سنپطرزبورگ در سال ١٩٠٣ درامی تحت عنوان “باب” منتشر نمود که يک سنه بعد در يکی از تماشاخانههای بزرگ آن شهر به معرض نمايش گذاشته شد، سپس در لندن انتشار يافت و در پاريس به لسان فرانسه و در آلمان به وسيلۀ فايدلر شاعر به زبان آلمانی ترجمه گرديد و برای مرتبۀ ثانی پس از انقلاب روسيّه در تماشاخانۀ مردم در لنينگراد نمايش داده شد و بینهايت جالب توجّه گرديد. نمايشنامۀ مذکور نظر تولستوی فيلسوف مشهور روس را به شدّت به خود معطوف داشت چندانکه زبان به مدح و ثنا بگشود و تقدير و تمجيد وی بعداً در صفحات اوراق و مطبوعات آن مملکت منعکس گرديد…شهادت حضرت باب در افئده و قلوب تأثير عميق بخشود. (حضرت ولیامرالله، قرن بدیع)
روز 18 تیر 1229 ه.ش. (9 ژوئیه 1850) حضرت باب در حالی که فقط 31 سال سن داشتند به همراه یکی از پیروان جوان خود در میدان سربازخانۀ تبریز به ضرب 750 گلوله تیرباران شدند. آخرین سخنان حضرت باب خطاب به جمعیتی که آن روز در آن محل حضور داشتند چنین نقل شده است: «ای مردم اگر مرا میشناختید، مثل این جوان که اَجل(برتر) از شماست در این سَبیل (راه) قربان میشدید. روزی خواهد آمد که مرا بشناسید ولکن در آن روز من در میان شما نخواهم بود.»
حضرت ولیامرالله در کتاب «قرن بدیع» اثرات ظهور حضرت باب را چنین توصیف مینمایند:
«در اثر ظهور مبارکش قوای خلّاقۀ عظيمه که به استعانت انوار فائضه از ظهور متعاقبی اجلّ و اعظم از آن تقويت و تشييد حاصل نمود
به حرکت آمد و استعداد و قابليّت لازم برای تأسيس وحدت اصليّه در بين بريّه و نيل عالم انسانی به رتبۀ بلوغ و ارتقای آن به اعلی ذروۀ ترقّی و کمال در عالم امکان حاصل گرديد.» (قرن بدیع، ص۱۴۵)
دیان علائی، نمایندۀ جامعۀ جهانی بهائی در سازمان ملل متحد در ژنو اظهار داشت: «وبسایت “بهائیان ایران” به بازدیدکنندگان کمک میکند تا با ماهیت و هدف آئین بهائی، تاریخ غنی این دیانت در زادگاهش و فعالیتهایی که بهائیان ایران دوشادوش سایر ایرانیان برای پیشرفت این کشور انجام میدهند، آشنایی پیدا کنند.»
آئین بهائی دیانت را موهبت الهی و برای بشر لازم و ضروری و اساس و حقیقت همه ادیان را واحد و یگانه می داند و معتقد است که جمیع آنها برای نیل به هدف و مقصد واحدی کوشیده اند و در این راه یعنی هدایت و راهنمائی آدمیان به سر منزل مقصود و کمال مطلوب گام برداشته اند.
آن چه بهائیان سراسر عالم را به هم پیوند میدهد زبان مشترک، پوششِ مشابه و یا شرایط اجتماعی یکسان نیست، بلکه فهمی مشترک از ماهیتِ انسان، هدف او در این عالم و مسیر رشد و تکامل فردی و جمعی نوع انسان است که برخاسته از آثار بهائی است. اعضای این جامعه در حالی که تنوع و کثرت بی نظیرِ فرهنگی، قومی، نژادی و زبانیِ خود را قدر مینهند، در هر محلی که ساکن هستند، با بینشی مشترک برگرفته از تعالیم حضرت بهاءالله، در راه ساختن جهانی بهتر میکوشند و در این مسیر با آغوش باز و عشق و محبتی سرشار پذیرای همراهی افراد و گروههایی هستند که صرف نظر از باورها و اعتقادات خود برای ایجاد تغییراتی سازنده و مثبت تلاش میکنند.
اطّلاعات مختصری برای آشنایی با طَلَعات مقدّسه ی دیانت بهائی و مؤسّسه ی بیت العدل اعظم که در حال حاضر هدایت جامعه ی جهانی بهائی را بر عهده دارد تقدیم حضورتان می گردد.