یکی از جنبه های بروز ایمان و خرد در هر فردی رافت نسبت به حیوانات است .
حيوانات در بسیاری از احساسات با ما شريك بوده و آنان نيز رنج و درد را شديداً حس مي نمايند، حتي مي توانند محبتهای صاحب خود را با حركت سر و گردن جواب داده و از ترحم و لطف ديگران سپاسگزاري نمايند.
” باید نه تنها به انسان رافت و رحمت داشته باشد بلکه به جمیع ذیروح نهایت مهربانی نماید، زیرا حیوان با انسان در احساسات جسمانی و روح حیوانی مشترک است ولی انسان ملتفت این حقیقت نیست گمان میکند که احساس حصر در انسان است لهذا ظلم به حیوان میکند اما بحقیقت چه فرقی در میان ، احساسات جسمانی واحد است.”
“اطفال را از صغر سن (کودکی) نوعی تربیت نمایید که بینهایت به حیوان مهربان باشند، اگر حیوانی مریض است در علاج او کوشند و اگر گرسنه است اطعام نمایند اگر تشنه است سیراب کنند اگر خسته است در راحتش بکوشند.انسان ها اکثرا گناهکارند و حیوان بی گناه،البته بیگناهان را مرحمت بیشتر باید کرد و مهربانی بیشتر باید نمود.”
“حیوان نظیر انسان در نزد اهل حقیقت بسیار عزیز است لهذا انسان باید به انسان و حیوان هر دو مهربان باشد و به قدر امکان در راحت و محافظت حیوان بکوشد” “اذيّت به حيوان ضررش بيشتر است. زيرا انسان زبان دارد شكوِه نمايد، آه و ناله كند، و اگر صدمه ای به او رسد به حكومت مراجعت كند، حكومت دفع تعدّي كند. ولي حيوانِ بيچاره زبان بسته است، نه شكوِه توانَد، و نه شكايت به حكومت مقدر است. اگر هزار جفا از انساني ببيند، نه لساناً مدافعه توانَد و نه عدالةً دادخواهي كند. پس بايد ملاحظۀ حيوان را بسيار داشت و بيشتر از انسان رحم نمود.”
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01