تاریخ بهائی با رسالتی که خداوند به دو مربی و پیام‌آور الهی- حضرت باب و حضرت بهاءالله- سپرد، آغاز می‌شود. حضرت بهاءالله برای تضمین این که بعد از درگذشتشان و در گذر زمان جامعۀ بهائی بتواند به صورت هماهنگ و متحد در مسیر به اجرا درآوردن تعالیم الهی و ساختن دنیایی بر اساس صلح و یگانگی پیش رود اساسی را تأسیس نمودند که به عنوان «عهد و میثاق» شناخته می‌شود. به این ترتیب ایشان چگونگی تداوم جریان هدایت، مسئلۀ جانشینی و نیز توضیح و تبیین (روشنگری) آثارشان را با دستور‌العمل‌های روشن، واضح و کتبی مشخص نمودند.
بر اساس این عهد و میثاق، مسئولیت هدایت و رهبری جامعه پس از حضرت بهاءالله، به پسر ارشد ایشان، حضرت عبدالبهاء، سپس به حضرت شوقی افندی، نوۀ حضرت عبدالبهاء، و در نهایت همان‌گونه که حضرت بهاءالله تعیین نموده بودند به بیت العدل اعظم (شورای بین المللی جامعۀ بهائی)، مُحوّل شده است. با وجود تلاش‌هائی که تاکنون برای از میان بردن اتحاد و ایجاد اختلاف و تضعیف قوای پیروان این دیانت صورت گرفته است، وحدتی بی‌نظیر در جوامع بهائی سراسر دنیا به چشم می‌خورد. هر فرد بهائی مرجعیت الهی حضرت باب، حضرت بهاءالله و جانشینان منتصب آنان را قبول دارد.
حضرت باب
(1198-1229 ه.ش.) ( 1850-1819 میلادی)
حضرت باب – مبشّر(بشارت‌دهنده) آئین بهائی- در اواسط قرن 19 میلادی، پیام جدیدی را برای تقلیب زندگی روحانی بشر آوردند. ایشان دیانت مستقلی تأسیس نمودند که هدفش، آماده ساختن شرایط برای آغاز عصر صلح و عدالت بود، عصری که قرار بود با ظهور مربّی الهی جدیدی رقم بخورد.
حضرت بهاءالله
(1196-1271 ه.ش.) (1892-1817 میلادی)
حضرت بهاءاللّه (به معنای شکوه خداوندی) همان موعودی هستند که حضرت باب و تمام پیامبران الهی گذشته به آمدن ایشان بشارت داده بودند، ایشان ظهور جدیدی را از جانب خداوند به بشریت عرضه نمودند. هزاران آیه، نامه و کتاب از قلم ایشان نازل شده و در آثارشان چارچوبی برای پیشبرد یک تمدن جهانی طرح‌ریزی نموده‌اند که به شکلی یکپارچه به جنبه‌های گوناگون دو بعد مادی و معنوی زندگی می‌پردازد. حضرت بهاءاللّه، در این راه 40 سال زندان، شکنجه و تبعید را تحمل کردند.
حضرت عبدالبهاء
(1223- 1300 ه.ش.) (1921-1844میلادی)
حضرت بهاءاللّه در وصیت‌نامۀ خود، پسر ارشدشان- حضرت عبدالبهاء- را به عنوان تبیین‌کننده و مُفسر رسمی تعالیم و مرکز امر خود اعلام نمودند. حضرت عبدالبهاء در شرق و غرب عالم به عنوان سفیر صلح و دوستی، انسانی نمونه و مُبلغ اصلی آئین جدید شناخته می‌شدند.
حضرت شوقی‌افندی
(1276- 1336 ه.ش.)( 1957-1897 میلادی)
حضرت شوقی افندی نوۀ ارشد حضرت عبدالبهاء، توسط ایشان به عنوان ولی‌امرالله تعیین شدند و مسئولیت جامعه به ایشان سپرده شد. ایشان به مدت 36 سال با هدایت‌های خود به شکلی نظام‌مند به عمق‌بخشی درک پیروان آئین بهائی و تقویت وحدت جامعۀ بهائی، که در آن زمان رشد فزاینده‌اش انعکاسی از تنوع نژاد انسانی بود، پرداختند.
بیت العدل اعظم
(تأسیس در سال 1342 ه.ش.) (1963 میلادی)
امروز توسعه و هدایت دیانت بهائی در سطح جهانی تحت هدایت بیت العدل اعظم (یک جمع 9 نفره که اعضای آن هر 5 سال یک بار انتخاب می‌شوند) صورت می‌گیرد. حضرت بهاءاللّه در احکام خود تأسیس بیت العدل اعظم را به جهت تأمین سعادت نوع بشر، ترویج تعلیم و تربیت، صلح و رفاه جهانی و پاسداری از شرافت انسان و مقام دین تعیین نمودند.
منبع: سایت بهائیان ایران