۱- حضرت بهاءاللّه در کتاب مستطاب اقدس ميفرمايند (k – ۱۸) :
قدْ کُتِبَ لِمَنْ دَانَ‌بِاللّهِ الدَّيّانِ اَنْ يَغْسِلَ فِي کُلِّ يَوْمٍ يَدَيْهِ ثُمَّ وَجْهَهُ وَ يَقْعُدَ مُقْبِلاً اِلَی اللّهِ وَ يَذْکُرَ خَمْساًوَ تِسْعِيْنَ مَرّةً اَللّهُ اَبْهَی کَذَلِکَ حَکَمَ فَاطِرُ السّمَاءِ اِذِ اسْتَوَی عَلَی اَعْرَاشِ الْاَسْمَاءِ بِالعَظَمَةِ وَ الاِقْتِدَارِ ٠
و در رساله سؤال و جواب مرقوم است.
٢ – با وضوی صلوة تلاوت ذکر نود و پنچ مرتبه اسم اعظم جائز است يا
نه ؟
جواب: تجديد وضو لازم نه٠
حضرت عبدالبهاء ميفرمايند:
١ – هر چند در لغت تکبير بمعنی اَللّهُ اَکْبَر گفتن است ولی در عُرف اهل بها بمعنی تحيّت است و تحيّت اهل بهاء اَللّهُ اَبْهَی است ٠
گنجينه حدود و احکام – ص۱۴۰
٢ – اين چهار تحيت (اللّه اکبر و اللّه اعظم تحيّت و جوابش بين رجال – اللّه ابهی و اللّه اجمل تحيّت و جوابش بين نساء) از حضرت اعلی روحی له الفداء است و مقصد از هر چهار جمال قِدم روحی لاحبّاء الفداء است نه دونِ حضرتش و اجراء هر چهار جائز و نصِّ مانع از
تلفّظ يکی از آنها موجود نه . پس اگر نفسی هر يک را تلفظ نمايد از دين اللّه خارج نگردد و مورد لوم و طعن و ذمّ و قدح نشود و تعرّض و تحقير جائز نه و اعتراض نبايد نمود چه که هر چهار تحيّت در کتاب الهی وارد ولی اليوم بانگ ملاء اعلی اللّهُ ابهی است و روح اين عبد از اين ندا مهتزّ . هر چند مقصود از اللّهُ اعظم نيز جمال قِدم روحی لاحبّائه الفداء است چه که اوست اسم اعظم و نيّراعظم و ظهور اعظم ولی اين تحيّت اللّهُ ابهی کوس ربوبيّت جمال احديّت است که در قلب امکان تأثير نمايد ٠
امر و خلق – جلد۳ – ص۷۴
٣ – در حين تلاوت مناجات و ترتيل آيات بايد مجلس در نهايت سکون و
قرار باشد و تکبير را حين ورود در اثناء ترتيل آيات بايد در قلب گفت ٠
امر و خلق – جلد۳ – ص۷۸
گلزار تعالیم بهائی تالیف جناب دکتر ریاض قدیمی ص۱۲۷
الواح و آثار الهی (https://t.me/Alvah_O_Asare_Elahi)