یکی دیگر از تعالیم دیانت بهائی تحري حقیقت است ، یعنی جستجوي حقیقت .
«حقیقت مقصود انسان است از هر کس بشنود » .
یعنی طالب بوي خوش باشیم، از هر گلی که باشد ، به دنبال خورشید حقیقت باشیم از هر افقی که طلوع کند. به حقیقت ناظر باشیم، در هر لباسی ظاهر شود.
تحري حقیقت مستلزم اندیشه اي مستقل و به دور از پیش داوري ها و تعصبات و تقالید است، تحري حقیقت مستلزم داشتن ذهنی باز است که بتواند هرسخنی را با میزان عقل بسنجد و اگر حقیقتی در آن هست، کشف کند .
یافتن حقیقت رانمی توان به دیگران سپرد . نمی توان تسلیم عادات و عقاید دیگران شد و مسئولیت را بر دوش دیگران نهاد. این اختیار و مسئولیتی است که خداوند جداگانه به هر یک از بندگان خود داده تا بر اساس حقائقی که می یابد زندگانی خود را در مسیر تعالی هدایت کند.
در جستجوي حقیقت گاهی لازم می شود بین خود حقیقت و تصوراتی که درباره ي آن داریم یکی را انتخاب کنیم. در قرآن مجید میفرمایند: یا حسرة علی العباد ما یأتیهم من رسول الا کانوا به یستهزؤن.
اي حسرت بر بندگان باد که نمی آید پیامبري بر آنان جز آن که او را استهزاء می کنند (سوره ي مبارکه یس ، آیه 29 ). چرا هر بار که #پیامبران ظاهر می شوند با مخالفت و دشمنی #مردم روبه رو می شوند ؟ چرا همه یکباره و بدون تردید دیانت جدید را نمی پذیرند؟ آیا به این دلیل نیست که تصورات خود را بر حقیقت ترجیح می دهند ؟ آیا به این علت نیست که میخواهند پیامبران همان طور که آنها تصور می کنند ، حالا هر چقدر هم که این تصور عجیب و غیر عادي باشد ظهور کنند ؟ آیا به این علت نیست که از قبل شرایط و نحوه ي ظهور پیامبران را تعیین کرده و انتظار دارند خداوند بر طبق افکار محدود و بشري آنان عمل کند؟ آیا به این دلیل نیست که برداشت ها و تفسیرهاي خود را از آثار و کتب مقدسه مطلق گرفته و ظهور الهی را با آنها می سنجند؟ آیا نباید حقیقت را همان طور که می یابیم و در همان شرایطی که هست بپذیریم ؟
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01