ژوئن 1, 2016 | گوناگون
اقتباس از نویسندگان بهایی
دوستان عزیز سخن از عشق است، مسئله اقتصاد یا تکامل نیست که عده‌ای از دوستان نسبت به مطالبش بیگانه یا بی‌تفاوت باشند، بلکه گفتگو از عشق و محبت است که برای همه ما مفاهیم و واژه‌های آشنایی هستند. چه که همه ما پرورش یافتگان دست محبتیم. اگر خداوند عشق به فرزند را در قلوب مادران به ودیعه نگذاشته بود پرورش موجودات زنده ممکن نمی‌شد. در آثار عرفا از عشق سخن بسیار رفته است. به اعتقاد آنان کمال واقعی را باید در عشق جستجو کرد و هدف زندگی رسیدن به عشق واقعی و الهی است یعنی انسان آنچنان واله و مفتون و شیفته جمال حق شود که وجود خود را فراموش کند که البته این فراموشی خود عین آگاهی است.
به اعتقاد عرفا که البته متأثر از تعالیم و احادیث اسلامی است اساس و بنیاد جهان هستی بر عشق نهاده شده و علت خلقت عالم عشق است.
از همه مهمتر این اعتقاد یعنی اعتقاد به این که علت ایجاد و خلقت عشق است در آثار بهائی نیز تائید گردیده است.
حضرت بهاءالله می‌فرمایند:”خدا انسان را به جهت محبت خلق فرموده، به عالم انسانی تجلی محبت کرده…”
می‌توان گفت در هیچ دیانتی به اندازه دیانت بهائی عشق و محبت مورد تحلیل قرار نگرفته به طوری که رعایت حدود و انجام وظیفه مذهبی نیز باید به دلیل محبت باشد نه بیم از دوزخ و یا امید به بهشت. عشق در واقع بیان حالت محبت شدید است کما این که در صحبت‌های عادی نیز وقتی می‌خواهیم شدت علاقه خود رانسبت به کسی یا چیزی نشان دهیم لغت عشق را به کار می‌گیریم. من عاشق طبیعتم، من عاشق آب و دریا هستم. عشق و محبت پاک و بی شائبه افراد نسبت به هم اعم از زن و مرد، پیر و جوان و کوچک و بزرگ اثر و سایه عشق بزرگ الهی و معنوی است.
حضرت عبدالبهاء می‌فرمایند:
“محبت عالم انسانی اشراقی از محبت الله و جلوه‌ای از فیض موهبت الله است”.
عشق دختر و پسر و زن و مرد نیز نسبت به یکدیگر اگر در چارچوب مقررات و ضوابط اخلاقی باشد از لحاظ اعتقاد بهائی نه تنها اشکال ندارد بلکه بسیار مورد تحسین نیز قرار گرفته است.
حضرت عبدالبهاء در یکی از الواح ازدواج می‌فرمایند:
“… حال این دو مرغ آشیانه محبت را در ملکوت رحمانیت عقد اقتران (ازدواج) ببند و وسیله حصول فیض جاودان فرما تا از اجتماع آن دو بحر محبت موج الفت برخیزد…”
عشق به کسی یا چیزی نباید عشاق واقعی را از عشق حقیقی و الهی بازدارد.
در آثار بهائی چنین آمده:
“مقام روحانی باید به درجه‌ای برسد که خدا را بر همه چیز مقدم بداریم و تعلقات شدید انسانی موجب دوری ما از خدا نگردد.”
به طور کلی اگر دیده بینا و دل صاف باشد عشق به مظاهر هستی اعم از کوه و دشت، گل و گیاه، حیوان و انسان ما را به عاشق حقیقی و الهی رهنمون می‌گردد. در دنیای ما چیزهای دوست داشتنی و قابل عشق ورزیدن زیاد است باید از خداوند بخواهیم که به ما ضمیری پاک عنایت فرماید تا زیبایی‌های اطراف را ببینیم و بشناسیم و این شناخت را مقدمه شناسایی زیبایی مطلق قرار بدهیم.
از طرف دیگر ایمان به حق یعنی عشق و محبت به خلق، ما را به محبت خلق او و بندگان او تشویق می‌نماید.
عامل دیگری که ما را مکلف محبت به افراد می‌کند تاکیدات مکرر دیانت بهائی در مورد محبت کردن است.
حضرت بهاءالله می‌فرمایند:
“ای اهل عالم مذهب الهی از برای محبت و اتحاد است او را سبب عداوت و اختلاف ننمایید.”
حضرت عبدالبهاء می‌فرمایند:
“… مبادا خاطری بیازاری و نفسی را محزون کنید و در حق شخصی چه یار و چه اغیار، چه دوست و چه دشمن زبان به طعنه گشایید. در حق کل دعا کنید و از برای کل موهبت و غفران طلبید زنهار زنهار از این که نفسی از دیگری انتقام کشد ولو دشمن خونخوار باشد. زنهار زنهار از این که نفسی خاطری بیازارد، ولو بدخواه و بدکردار باشد. نظر به خلق ننمایید توجه به خالق کنید قوم عنود (منحرف) را مبینید رب الجنود (خدا) را ملاحظه کنید خاک را مبینید پرتو آفتاب تابناک ببینید که هر خاک سیاه را روشن و پدیدار کرده…”
حضرت بهاءالله می‌فرمایند:
“ای دوست در روضه قلب جز گل عشق مکار و از ذیل بلبل حُب و شوق دست مدار.”
منبع: سایت شهروند