حضرت بهاءالله ميفرمايند :
“اگر نفسی قطره ای از بحر محبّت بياشامد و يا برشحه ای از بحر انقطاع فائز شود جميع عالَم را شِبه يک کف تراب مشاهده نمايد و آنچه در آسمانها و زمين است او را از سبيل دوست منع ننمايد.”
آثار قلم اعلی، جلد ۷، ص ۲۲۴
جناب حاجی میرزا حیدرعلی اصفهانی دربارۀ تشرّف به حضور حضرت بهاءالله نوشته‌اند:
“یک روز صبح در بیت مبارک عکّا مشرّف بودیم. فرمودند: «انسان جائزالخطاست و خداوند هم غفّار است. همین طور که خدا خطاپوش است، احبّاء هم اگر از یکدیگر خطایی می‌بینند باید ببخشند. به احبّاء بگویید در فکر خود نباشند؛ در فکر امرالله باشند. چیزی را که خدا دوست دارد اتّحاد است بین احبّاء.»”
حضرت ولیّ‌امراللّه می‌فرمایند:
برای حصول این وحدت صمیمانه یکی از لوازم اوّلیّه که از طرف حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء تاکید شده آن است که از تمایل فطری بشری که همانا توجّه به معایب و نقائص دیگران است بپرهیزیم و به عیوب نفس خود مشغول شویم. هر یک از ما تنها مسئول حیات نفس خویش است.
نمونه حیات بهائی، ص ٨ – ترجمه مصوّب
نیایش(https://telegram.me/niaayesh)
خدمت، توانایی‌ها و استعدادهای ذاتی انسان را جلوه‌گر می‌سازد. عادت‌های روحی و ذهنی که فرد در مسیر خدمت، در خود و دیگران پرورش می‌دهد، پایدار خواهد ماند و بر بسیاری از تصمیم‌های مهم و اساسی زندگی مانند ازدواج، خانواده و تحصیل تأثیر خواهند گذاشت.
