بهائیان از سیاست به معنای امروزیش دوری می کنند که شرکت در آن لازمه اش منفعت طلبی حزبی یا ملی و یا گروهی است و نیز این منفعت از هر طریقی میخواهد حاصل بشود یعنی گاهی با روش دروغ و خدعه و گاهی حتی به روش درست ولی بدون در نظر گرفتن منفعت دیگران. و البته در بسیاری از موارد از طریق درست (با تعاریف و عرف موجود) که حتی با خسارت زدن به دیگران است ولی در دنیای ما عادی شده است.
در دیانت بهائی خداوند، ذات غیب منیع لایُدرَک است. یعنی ذاتی که غیب است و هیچکس و هیچ تصوری قابل وصول و ادراک به آن رتبه نیست و به هیچ طریقی قابل کوچکترین درکی نیست. السبیل مسدود و الطلب مردود.
بهائیان معتقدند به آفریدگاری دانا و توانا که گیتی را از نیستی به هستی آورده، نابود را جامه بقا پوشانده و تاریک را جلوه صفا بخشیده.
یکی ازعلل اصلی اختلافات دینی وجنگهای مذهبی در تاریخ ادیان برتری جوئی و فرق گذاشتن بین افراد مؤمن و غیر مؤمن است. پیروان ادیان هریک تصویری از کافر و مشرک و مرتد و یا بعبارتی از دشمن دگراندیش خود ترسیم کرده و آنرا وسیله تبعیض و خشونت قرار میدهند.
حضرت عبدالبهاء در تعریف روح به همان شیوه ای توسل می جویند که فلسفه و علم در تعریف و شناسائی تمام پدیده های هستی به کار می برند. یعنی روش طبقه بندی اشیاء و پدیده ها بر اساس خصوصیات و مشخصات مشترک آنها و وجوه تمایزشان از سایر اشیاء و پدیده ها.
▪️یگانگی نوع انسان به معنای تحمیل یکنواختی نیست و آثار بهائی بر اصل وحدت در عین تنوع تأکید می‌نمایند.
بهائیان را ﺍعتقاد بر ﺍین ﺍست که عصمت بر دو نوع است: کبری (ذاتی) و موهوبی. عصمت ذﺍتی که مختصّ حقّ جلّ جلاله است فقط به مظاهر ظهور ﺍلهی ﺍِعطاء می گردد و دیگران را، هر قدر که دارای مقام و مرتبه ای ممتاز باشند و در ﺍعلىٰ مرﺍتب سیر نمایند، در این عصمت شراکتی نیست و سهمی نه.
اعتقاد بهائی به خدای یگانه بدین معنی است که جهان هستی و کلیه موجودات و نیروهای آن به وسیله قدرتی یگانه و ماورای طبیعی خلق شده است. این وجود که ما او را خدا می نامیم دارای اختیار تام بر خلقت خود (قدرت مطلق) و واجد علم تمام و کمال به آن (علم مطلق) است. اگر چه ذات الهی ممکن است برای ما مفاهیم متفاوتی داشته باشد، اگرچه ممکن است با زبان های مختلف به او دعا کنیم و با نام های مختلف –الله یا یهوه، خدا یا برهما- او را بخوانیم، ولی همه به همان ذات یگانه نظر داریم.
