«واژۀ مشرق‌الأذکار در آثار بهائی برای توصیف مفاهیم مختلفی به کار رفته است از قبیل گردهمایی برای دعا و مناجات در سحرگاهان، ساختمانی که در آن آیات الهی با لحن خوش تلاوت می‌گردد، مؤسّسۀ کامل مشرق‌الأذکار با ملحقات آن، و بنیان مرکزی آن مؤسّسه که غالباً عبادت‌گاه یا معبد خوانده می‌شود.
در مورد “وحدت وجود”، نظر دیانت بهائی این است که همهٔ موجودات عالم امکان، محلهای تجلی آن شمس حقیقی هستند. منتهی این تجلی، تجلی صدوری است نه حلولی و ظهوری. یعنی کسانی که به وحدت وجود معتقدند گمانشان بر این است که حق به صورت کائنات در آمده و به صور مختلف ظاهر گشته و گویا در کلیهٔ موجودات و ممکنات حلول کرده و یا به اشکال مختلف ظاهر گشته است.
