مقصود از “بحرالأعظم” حضرت بهاءالله، “بحرُ النّور” حضرت اعلی و “بحر القدم” حضرت عبدالبهآء است. جمال قدم در سورةالغصن می‌فرمایند، “قُل قَدِ ٱنشَعَبَ بحرُ القِدَم مِن هذَالبحرِ الأعظم. فطوبی لِمَن استقرّ فی شاطئِه و یکونُ مِنَ المستقرّین.” (آثار قلم اعلی، ج4، ص332)
حضرت عبدالبهاء می‌فرمایند، “مقصد از یفعل مایشاء این است که شاید مظهر ظهور امری فرماید و حکمی اجرا دارد یا عملی فرماید و نفوس مؤمنه از ادراک حکمت آن عاجز. نباید اعتراض به خاطر احدی خطور نماید که چرا چنین فرمود و یا چنین مُجریٰ داشت.” (مفاوضات، ص132)
« انّ اوّل ما کتب اللّه علی العباد عرفان مشرق وحيه و مطلع امره الّذی کان مقام نفسه فی عالم الامر و الخلق من فاز به قد فاز بکلّ الخير و الّذی منع انّه من اهل الضّلال ولو يأتی بکلّ الاعمال . …» ( کتاب مستطاب اقدس ؛ بند اوّل ؛ صص 2 – 1 )
بحث در مورد معناى بسم الله الرّحمن الّرحيم از مشهورترين و متداول‌ترين مباحث در فرهنگ عرفانى اسلام است. امّا تفسير بسمله در اين دور بديع نيز مورد تأکيد قرار گرفته ومکرراً موضوع بحث واقع شده است. در حقيقت بسم‌الله الرّحمن‌الرّحيم در نهايت خويش بشارتى بظهور حضرت بهاءالله مى‌باشد و بدين‌جهت است که تفسير بسم‌الله تا قبل از ظهور جمال مبارک بطور کامل و صريح ميسّر نمى‌بود. تاريخ ديانت بهائى با مکتب نورين نيّرين شيخ احمد احسائى و سيد کاظم رشتى آغاز ميگردد چرا که اين دو فرد مقدّس مبشّر به ظهور حضرت نقطهٴ اولی وحضرت بهاءالله بوده‌اند.
