اختلاف نظر در معانی گفتار پروردگار در جمیع اعصار موجب جدایی و دشمنی میان مردمان و تجزیه ادیان بوده و هست. آئین بهایی با معرفی چند اصل، این مانع را به کلی از میان برداشته: حضرت بهاءالله می فرمایند: “آنچه سبب اجتناب و علت اختلاف و تفریق بود از میان برخاست”.
امروزه بسیار دیده می شود که می گویند فرقهٔ بهائیت و حتی فرقه ضالهٔ بهائیت و یا فرقهٔ ضالهٔ مضلهٔ بهائیت. «البته منظور از فرقه را مذهب متفرّع (منشعب شده) از دین مستقلی نمی دانند زیرا اگر چنین می پنداشتند می بایست آن را فرع اسلام بینگارند و ناگزیر مثل سایر مذاهب آن دین مبین (اسلام) از حقّ آزادی برخوردار شمارد. پس گویی کلمهٔ فرقه را آنگاه که بر اهل بهاء اطلاق می کنند به معنی حزب سیاسی می گیرند امّا آشکارا می بینند که اصول و فروع این مرام با حزب سیاسی مناسبت ندارد، بلکه اجتناب از سیاست جزء لوازم خط مشی آنان به شمار می رود. به همین سبب این تعریف را مفید نمی یابند و بسیار زود از آن روی بر می تابند. سرانجام می گویند که اینان نه دین و نه مذهب و نه فرقه اند، بلکه مشتی جاسوس و خائن و مزدورند که به هم پیوسته و جمعی را پدید آورده اند و پیداست که چون کسانی برای اثبات قولشان بیّنه و برهان نخواهند البته هر چه از دل می گذرانند بر زبان می رانند و الّا نیک می دانند که بیانشان معقول یا مقبول نیست و افترایی در غایت وضوح است.» 1
وحدت عالم انسانی هدف اصلی دین بهائی است. جمیع تعالیمی که در دین بهائی آمده است حول این محور یعنی وحدت عالم انسانی می‌گردد.[۱][۲]
دير‌زمانى است که مصلحين و متفکّرين جوامع بشرى با توجّه به‌ترس و هراس وحشتناکى که زندگى روزانهٴ بشر را در بر گرفته و لطمات و خرابى‌هائى که جنگ‌هاى پى در پى در کرهٴ خاک ببار آورده و نياز مبرمى که به‌صلح و آشتى و همکارى و همزيستى مسالمت‌آميز بين نفوس بشرى احساس شده‌است مسئلهٴ اتّحاد و اتّفاق ملل و دول عالم را به‌پيش کشيده و طرح‌ها و نقشه‌هائى براى اين اتّحاد تهيّه و پيشنهاد نموده‌اند ولی با کمال تأسّف بسيارى از اين طرق به‌نتيجهٴ واقعى منتهى نگرديده و آنچه نيز تاکنون به‌مرحلهٴ عمل در‌آمده يا بکلّى از وصول بمقصود ناتوان بوده و يا اثرى ضعيف در زمينهٴ صلح و آشتى از خود نشان داده است.
