در دیانت بهائی هیچ پیشوای مذهبی مانند كشیش و آخوند وجود ندارد؛ زیرا اولاً نوع انسان به بلوغ خود واصل شده و زمان تقلید به سر آمده است و هر فردی خود قادر است به جستجوی حقیقت پردازد. ثانیاً اختلاف نظر همین پیشوایان مذهبی بوده است كه در طول تاریخ، همیشه سبب انشعاب و فرقه‌فرقه شدن ادیان گشته است.
زندگی کردن بر اساس اصول و تعالیم دیانت بهائی تنها در انجام تعدادی فعالیت در زندگی شخصی خلاصه نمی‌شود. حضرت بهاءالله به ما می‌آموزند که پیشرفت معنوی انسان وابسته به مشارکت او در بهبود و پیشرفت محیط اطرافش است. خوشبختی فرد و رفاه جامعه تاثیر متقابل و مستقیم بر یکدیگر دارند. بر این اساس، خدمت و عبادت دو عنصر اساسی و جدانشدنی زندگی جامعۀ بهائی هستند.
هر نوزده روز یک بار، جلساتی توسط جامعۀ بهائی در هر محل برگزار می‌شود. این جلسات که «ضیافت نوزده روزه» نامیده می‌شوند شالودۀ حیات جامعۀ بهائی را تشکیل می‌دهند.
ایادی امرالله در دیانت بهائی به افرادی گفته می‌شود که بندهٔ «کلمة الله» باشند. یعنی کسانی که به واسطه روح پاکی که دارند، خداوند را یاری می‌کنند بنابر این هرکس چنین مشخصه‌ای داشته باشد و در امر الهی خضوع و خشوع بیشتری داشته باشد، به خداوند نزدیکتر و ایادی (دست‌های) خداست.
در نظم اداری بهائی، تأكید بر رهبری گروهی به جای قدرت فردی است. در مؤسسات بهائی، افراد سیاست گذاری یا قانون گذاری نمی کنند، تصمیم گیری بر عهدۀ محافل روحانی است البته مسئولیت های اجرایی خاصی را به دیگران محول می کنند همچنین گروه های مختلفی از افراد هستند که به خاطر قابلیت های روحانی و تجربیات شان نقش خاصی در مشاوره و الهام بخشیدن به جامعۀ بهائی دارند.
نظم بديع جهانى که از يک قرن پيش ظهورش توسّط حضرت بهاءالله اعلان گرديده و حصولش مورد اعتقاد اهل بهاء است، اصولاً و کاملاً با نظام‌هاى موجود متفاوت است. اصلاح و بازسازى سيستم‌هاى موجود، حتّىٰ توسّط با هوش‌ترين وخوش‌نيّت ترين رهبران، قادر به تغيير وضع موجود و تبديل آن به‌نظم جهانى بهائى نخواهد بود. بيانات زير از حضرت بهاءالله گواه اين موضوع است:
در دیانت بهائی دو تعلیم وجود دارد که بشر فردگرای امروز، مخصوصاً با تجربه های ناخوشایندی که از حکومتهای توتالیتر مذهبی و غیرمذهبی دارد، ممکن است در پذیرش آنها تردید داشته باشد: اطاعت از حکومت و اطاعت از بیت العدل اعظم، چون اصولاً امروزه کلمهء اطاعت کلمهء خوشایندی نیست. اخیراً نیز بعضی از مخالفان دین بهائی در نطقها یا مقالات خود به این دو تعلیم، و مخصوصاً اطاعت از بیت العدل، اعتراض و انتقاد شدید وارد آورده اند.[۱] در این مقالهء مختصر بر آنیم که در این باره اندکی تأمل کنیم.
گرچه “رسالهٔ مدنيه” در قرن نوزدهم دربارهٔ مسئلهٔ تجدد در ايران نوشته شده است ولی بينش نوينى در بارهٔ توسعهٔ اجتماعى و اقتصادى بر اساس ديدگاه يک نظم جديد جهانى ارائه ميدهد. درطى اين مقاله، “رسالهٔ مدنيهٔ” حضرت عبدالبهاء را هم از نظر وضع اجتماعى و سياسى ايران و هم با توجه به پيام کلی آئين بهائى مورد مطالعه قرار ميدهيم. ضمن اين نوشتار، ترتيب و ساختار متن رساله توضيح داده شده و مباحث در چهار سطح مختلف مشخص گرديده است. مبحث اول به مسئله سنت گرائى موروثى و بوروکراسى عقل گرا مى پردازد. مبحث دوم در جهت مجادله بين سنت گرائى مذهبى و خرد گرائى ضد خدا ميباشد. مبحث سوم به بررسى تعريف توسعهٔ اجتماعى و اقتصادى از ديدگاه تاريخ گرايان و برون گرايان اختصاص دارد و بالاخره مبحث چهارم در باره مسئلهٔ مليت گرائى و جهان گرائى ميباشد. مقاله با گفتار مختصرى دربارهٔ مفهوم تجدد از ديدگاه حضرت عبدالبهاء پايان مى پذيرد.
در سوّم سپتامبر ۱۹۱۲ حضرت عبدالبهاء در مونترال براي يك گروه سوسياليست سخناني ايراد فرمودند كه آن مطالب يكي ازمنابع اصلي در باره اقتصاد بهائي ميباشد،(۱)
مکاتيبی که در اين ايّام اخير به ارض اقدس رسيده غالباً از پيشرفتهای پيروزمندانه امر الهی حکايت می کند. معدودی نيز حاوی شبهات و توهّماتی است دربارهٔ اصالت مؤسّسات امرالله که از آئين حضرت بهاءالله جدا شدنی نيست. اين توهّمات را نجوا کنان، نفوسی که يا به کلّی از اصول ظهور حضرت بهاءالله بيخبرند و يا عمداً تخم نفاق در قلوب مؤمنان ميکارند نجوا کنان بگوش ديگران ميرسانند.
