قسمتی از پژوهش نامه آئین جهانی بهائی
نوشته ی نادر سعیدی
دیانت بهائی از ایران آغاز شده است و عشق به ایران، اصلی بنیادی و ناگسستنی از فرهنگ بهائی است. بهائیان صرف نظر از نژاد و ملیّت خویش همگی ایران را می ستایند و به ایران مهر می ورزند. اما این ستایش و مهر صرف امری عَرَضی و تصادفی نیست بلکه برای بهائیان سرتاسر عالم، دوست داشتن ایران مسئله و مفروضی روحانی و الهی است یعنی بر اساس اعتقاد و الهیات بهائی، ایران به عنوان گهواره ظهور مدنیّت روحانی نوین و محلّ تجلّی وحی الهی، سرزمینی مقدّس و ممتاز است و در نتیجه خدمت به ایران فریضه و وظیفه هر فرد بهائی است.
اما دیانت بهائی عشق به ایران را وسیله ای برای توجیه نفرت و کینه به دیگر اجناس و اقوام و ممالک عالم نمی پندارد. بالعكس بهائیان ایران را مطلعِ تابشِ خورشیدِ عشق به عالم انسانی و ظهور فرهنگ وداد و صلح و اتحاد همه افراد بشر می شمارند. بدین جهت از نقطه نظر اندیشه بهائی وجه امتیاز ایران قبل از هر چیز این است که ایران پیام صلح و وداد را برای سرتاسر جهان به ارمغان آورده و پُلی برای آشتی و معاشرت و اتحاد و دوستی و یگانگی است. در اینجاست که اعتقاد بهائی به اصل وحدت عالم انسانی و مساوات و یگانگی نوع بشر با تعلق و عشق بخصوصِ هر فرد بهائی به ایران پیوند می یابد و ستایش و محبت به ایران جزء فرهنگی می شود که تمامی همتش رفع خشونت و محو کینه و نفرت از دلهای آدمیان و آفرینش نظام اجتماعی و فرهنگیِ صلح و وداد می باشد.
این پیوند و ارتباط خاصّ میان ایران دوستی و جهان دوستی که بنیان هویت و اعتقادات هر فرد بهائی است بیانگر آغاز مرحله جدیدی از تکامل اجتماعی و روحانی نوع بشر است. همانگونه که حضرت بهاءالله بارها مؤكّد فرموده اند فريضه وطن پرستی محور بسیاری از فرهنگهای گذشته بوده است ولی با تأکید صریح و منظم بر لزوم جهان دوستی همراه نبوده است. بالعکس بنا به اقتضاء زمان و به خاطر محدودیت درجه تکامل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و روحانی نوع بشر احکام و شرایع گذشته معمولا به صورت صریح و منظم اختلافات و نابرابریهای گوناگون را لغو ننمودند. بدین جهت است که به عنوان مثال برده داری و برده فروشی در هیچ آئینی قبل از دیانت بهائی حرام نشده است. اما حضرت بهاء الله برای اولین بار در تاریخ ادیان صرفاً به تشویق آزاد ساختن بردگان نپرداختند بلکه خرید و فروش انسان و نظام برده داری را امری ضد انسانی و ضد روحانی تعریف فرموده و آنرا قطعیاً و مطلقاً و در هر صورت و شکل و موقعیتی تحریم فرمودند. به همین لحاظ است که احکام هیچیک از ادیان گذشته برتری حقوق مرد نسبت به زن را قاطعا تحریم ننمود و نظام مردسالاری را انکار نکرد. اما آئین بهائی است که برای اولین بار در تاریخ ادیان اصل تساوی حقوق زن و مرد را از اصول بنیادی تعالیم خویش شمرده و احکامی نظیر چند همسری یا جواز خشونت به زنان و یا تبعیض حقوق اجتماعی نسبت به ایشان و یا محدود ساختن زنان به چهار دیواری خانه را همگی قاطعانه مردود کرده است. باز به همین جهت است که امر بھائی برخلاف ادیان گذشته جدائی میان مؤمن و غیر مؤمن را برداشته، زبان نفرت و کینه و بیگانگی مذهبی را از میان برده، واژه کافر را برانداخته و به جای آن زبان وحدت و محبت و الفت و معاشرت و صلح با همه اقوام و ادیان را جایگزین ساخته است. اختلافات و تبعیض حقوقی و یا اخلاقی را نسبت به گروه غیرمؤمن از ریشه برکنده است و با تأکید بر ضرورت و حق آزادی عقیده و وجدان، همه ی افراد بشر، صرف نظر از اعتقاد مذهبی را دارای تقدّس و حقوق واحد معرّفی نموده است. و نیز به همین جهت است که در جهانی که اعتقادات مذهبی از مهمترین عوامل و انگیزه های فرهنگ خشونت و جنگ و نفرت شده است دیانت بهائی هر نوع فرهنگ خشونت و نفرت را نفی کرده و به جای آن از لزوم الفت و اتّحاد و وداد و صلح جهانی سخن می گوید. بفرموده حضرت بهاءالله «ای دوستان، سراپرده یگانگی بلند شد به چشم بیگانگان یکدیگر را مبینید همه بارِ یک دارید و برگِ یک شاخسار.»
آئین جهانی بهائی، صص۱۳-۱۱
کانال تلگرام گل مستور (https://t.me/Gol_e_Mastour)