نگاهمان به ضیافت چگونه است؟
ضیافت نوزده روزه، فضایی روحانی، اداری و اجتماعی است که در آن بهائیان هر محله یا دهکده ای به دور همدیگر جمع می شوند و در رابطه با امور جوامع محلی خود به مشورت می پردازند، دعا و مناجات می خوانند، فضاهای ممکن را برای رشد و افزایش فعالیت هایشان بررسی می کنند، چالش های جوامع خود را بررسی می کنند و از احوال یکدیگر باخبر شده، به انس و الفت می پردازند.
کیفیت مشورت ها در ضیافت نوزده روزه، همراه با رشد جامعه بهائی آن محل پیشرفت می کند. همانطور که یک جامعه در فعالیت های تبلیغی (رشد) و اقدامات اجتماعی خود رشد می کند، دغدغه های اعضای ضیافت به دلیل افزایش آگاهی جمعی رشد کرده و معطوف به مسائل اجتماعی و رفع مشکلات جامعه بزرگتر می شود. موضوع مشورت در این ضیافت ها که به صورتی ارگانیک شکل می گیرند انعکاسی از دغدغه ها و سطح آگاهی جمعی آن جامعه است.
در مدل های سنتی ضیافت، عمدتا در ایران، ضیافتها دارای برنامه هایی با موضوعاتی مشخص، با هدف تزیید معلومات امری برگزار می شده است. اما اساسا ضیافت دارای برنامه موضوعی مشخصی نمی باشد. آنچه محرز است آنکه در ضیافات، بعد از قسمت روحانی (که شامل تلاوت و زیارت تعدادی الواح و مناجات می شود)، قسمت اداری خواهد بود که هم شامل ابلاغات موسسات بهائی به جامعه بهائی می شود که ایشان را در جریان اخبار و رویدادهای مربوط به جامعه بهائی قرار می دهند، و هم شامل مشورت های جامعه بهائی پیرامون مسائل رشد آن جامعه است. قسمت اجتماعی از اهمیتی برابر با دو قسمت دیگر برخوردار است.
ضیافت و تحولات ارگانیک جامعه
ضیافت همچون دیگر اجزای اداری جامعه بهائی به مرور زمان رشد و توسعه می یابد. ادراکات ما از فضای فعلی و مطلوب ضیافت که بر اساس تجربه گذشته ما و ادراکات مان از نصوص بهائی است، با رشد و گسترش جامعه بهائی و نیز هدایات جدیدتری از بیت العدل اعظم دچار تحول شده و به سطوح جدیدتری از معنا دست می یابد.
در گذشته ادراک و عمل جامعه بهائی آن بوده است که ضیافت فضایی مختص بهائیان است. اما به مرور زمان و به مقتضای رشد جامعه بهائی، ضیافت به روی تمامی ساکنین محلی که متاثر از چارچوب فهم بهائی و متعهد به بینش حضرت بهاءالله هستند، گشوده شد. افراد غیربهائی با هدایت بیت العدل اعظم امکان شرکت در جلسات بهائی را یافته اند و می توانند در فضای مشارکتی جامعه بهائی که خواهان ایجاد تغییرات مثبت و ماندگار است شرکت نمایند.
بیت العدل اعظم در همین رابطه می فرمایند: “تعداد فزاینده‌ای از نفوس از دسترسی آسان به حیات جامعهء بهائی از طریق فعالیت‌های اساسی بهرهمند می‌شوند، و احتمال فوق‌العاده دائمالتّزایدی وجود دارد که کسانی که به امر مبارک نزدیکترند مطالبی دربارهء ضیافت نوزده روزه بدانند و در جلسهء ضیافت حضور یابند. بیتالعدل اعظم تصمیم گرفتهاند که در چنین مواردی، به جای حذف کامل قسمت اداری یا تقاضا از مهمانان برای ترک جلسه، کسانی که برنامه را اجرا میکنند، این بخش از ضیافت را به نحوی تنظیم و تعدیل نمایند که با مهمانان تناسب داشته باشد. بیان خبرها و اطّلاعات محلّی و ملّی دربارهء رویدادهای اجتماعی، و نیز مشورت دربارهء مطالبی که به مصالح عمومی ارتباط دارد، مانند امر تبلیغ، طرحهای خدمتی، صندوق، و غیره، طبق معمول اجرا گردد …” – 17 می 2009
ضیافت نوزده روزه و فعالیت های اساسی
کیفیت ضیافت نوزده روزه تابعی از رشد جامعه بهائی در هر محلی می باشد. هر مقدار که جامعه بهائی رشد بیشتری داشته باشد و فعالیت های ترویج و تحکیم (رشد) در آن قوی تر باشد، کیفیت بالاتری را در بخش های مختلف ضیافت شاهد هستم. هم قسمت روحانی، هم سطح مشورت ها و نیز میزان مشارکت و تبرعات در این ضیافت ها بالاتر می رود.
بیت العدل اعظم می فرمایند: گسترش خصلت دعا در یک جامعه بر ضیافت نوزده‌روزه اثر می‌گذارد و در دیگر اوقاتی که دوستان دور هم جمع می‌شوند نیز احساس می‌گردد. -29 دسامبر 2015
این بخش از هدایت بیت العدل اعظم نشان دهنده رابطه مستقیم بین ضیافت و یکی از فعالیت های اساسی است. همانطور که قبلا گفته شد، کیفیت ضیافت رابطه نزدیکی با افزایش سطح آگاهی جمعی جامعه بهائی دارد. یکی از شاخصه های بالا بودن آگاهی جمعی جامعه، مطابق با هدایت های بیت العدل اعظم، میزان اشتغال یک جامعه محلی به “اقدامات اجتماعی” است. بنابراین ضیافت به تدریجی انعکاسی از هم فعالیت های رشد و ترویج و تحکیم جامعه است، و هم فعالیت های اجتماعی جامعه بهائی.
با افزودن به فعالیت های ترویج و تحکیم جوامع بهائی خودمان می توانیم سهمی قابل ملاحظه در افزایش کیفیت ضیافات نوزده روزه، بنیان نظم اداری بهائی، داشته باشیم. بدین طریق می توانیم در پیوند فعالیت های تبلیغی و اداری جامعه بهائی سهیم باشیم.
کانال نگاه نو (https://t.me/Rethinking)