بیت العدل اعظم در پیام 27 آذر 1393 خطاب به بهائیان ایران در مورد “اهمیت و جایگاه جلسات دعا و مناجات در فرایند جامعه سازی” می‌فرمایند:
«… حضرت بهاءالله و حضرت ربّ اعلی، دو مظهر ظهور الهی در این عصر نورانی در بارۀ دعا و مناجات چنین آموزش می‌دهند: دعا و مناجات گفتگویی است مستقیم و بدون واسطه بین روح بشر و خالق او؛ به منزلۀ غذای روح است و باعث تداوم حیات روحانی؛ همچون شبنم صبحگاهی موجب طراوت و لطافت قلوب می‌گردد و روان را از تعلّقات نفس امّاره پاک و منزّه می‌سازد؛ ناری است که حجبات را می‌سوزاند و نوری است که انسان را به سوی پروردگار می‌کشاند؛ موجد قوّتی است روحانی که پرندۀ روح را با بال و پر خود در فضای نامتناهی الهی به پرواز درآورده به قربیّت درگاه احدیّت فائز می‌نماید. آنچه موجب پرورش قابلیّت‌های نامحدود روح و سبب جلب تأییدات الهی می‌گردد کیفیّت نیایش است و تطویل آن محبوب نبوده و نیست. قدرت نهفته در دعا و مناجات وقتی ظاهر میشود که انگیزۀ اصلی آن محبّت الله باشد؛ از ترس، توقّع، تظاهر و خرافات به دور بوده با صداقت و پاکی دل تلاوت شود تا موجب تعمّق و تأمّل و سرانجام شکوفایی عقل و خرد انسانی گردد. چنین نیایش بی‌آلایشی از محدودۀ حروف و کلمات بگذرد و از اصوات و نغمات فراتر رود؛ حلاوت نغمه و آهنگش شادی آفریند، قلوب را به اهتزاز آرد، بر نفوذ کلمات بیفزاید، تمایلات دنیوی را به صفاتی ملکوتی تبدیل نماید و محرّک خدمات خالصانه به عالم انسانی گردد.
… دعوت این مشتاقان از بهائیان آن است که مساعی جامعه‌سازی را که با پشت‌کار به آن مشغولند به منزلۀ الگوی جدیدی از نحوۀ اجتماع نوع انسان مشاهده نمایند. این الگوی اجتماع در تمامیّت خود، قابلیّت خدمت در ابعاد مختلف را افزایش می‌دهد: قابلیّت آموزش نسل جوان، قابلیّت توان‌دهی به نوجوانان، قابلیّت تعلیم و تربیت روحانی کودکان، قابلیّت تشویق دیگران به خدمت با مدد نفوذ کلمة الله و بالاخره قابلیّت پیشرفت اجتماعی و اقتصادی یک جمعیّت و یک ملّت در پرتو تعالیم الهی. از جمله اجزای اساسی این الگو جلسات دعا و مناجات می‌باشد که جنبه‌ای جمعی از حیات روحانی و ابعادی از مفهوم مشرق‌الأذکار است. تشکیل این جلسات فرصت گران‌بهایی برای شما عزیزان فراهم می‌سازد تا نه تنها به نیایش و ستایش پروردگار یکتا پرداخته عنایات او را در زندگی خود سائل شوید بلکه قوای روحانی نهفته در دعا و مناجات را با دیگر شهروندان شریف آن آب و خاک نیز در میان گذارید، پاکی و اصالت نیایش را به آنان باز‌گردانید، موجب افزایش ایمان و اطمینان به تأییدات الهی در قلوب هم‌‌وطنان عزیزتان شوید، انگیزۀ خدمت به اجتماع، به وطن و به نوع بشر را در خود و در آنان قویّ‌تر سازید و مشوّق استقامت سازنده در راه عدالت و انصاف گردید».
زندگی آمیخته به نیایش
بهائیان در سراسر عالم برای ساختن جوامعی که از پیشرفت مادی و معنوی برخوردار باشند تلاش می‌کنند. در چنین جوامعی شیوه‌ای از زندگی در حال شکل‌گیری است که در آن خدمت به همنوع و تلاش‌های هدفمند برای بهبود شرایط جامعه با عبادت و نیایش پروردگار در هم آمیخته است.
برای بهائیان، دعا و نیایش گفتگویی است مستقیم و بدون واسطه بین روح بشر و خالق او: ابراز محبت خالصانه نسبت به خدا. چه در زندگی فردی، چه در فضاهای جامعه یا موسسات، نیایش جزء جدانشدنی از زندگی بهائی است. بهائیان در هنگام دعا و نیایش قلب خود را به سوی خدا متوجه می‌کنند، از او یاری می‌جویند، شکر و سپاس به جا می‌آورند و هدایت و توفیق الهی می‌طلبند. به علاوه، جلسات بهائی و جمع‌هایی که در آن دوستان برای مشورت و یا انجام خدمات گردهم می‌آیند معمولاً با دعا شروع میشود و با دعا پایان می‌یابد. مناجات‌ها و دعاهای بسیاری در آثار حضرت باب، حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء وجود دارند که افکار و احساسات درونی انسان را بیان می‌نمایند و بهائیان چه در اوقات راز و نیاز فردی و چه در جمع از آنها استفاده می‌کنند.
همچنین در نقاط مختلف دنیا بهائیان به همراه دوستان و خانواده‌هایشان اعم از بهائی و غیربهائی، اغلب در منازل یکدیگر برای دعا و نیایش گرد هم می‌آیند. این جلسات که درهایشان به روی همگان از زن و مرد، پیر و جوان و کودک از هر دین و عقیده و از هر قوم و ملتی باز است، بدون هیچ‌گونه تشریفات و آداب و رسوم مخصوصی برگزار می‌شوند و در آنها هیچ فردی نقش ویژه و متفاوتی از دیگران بر عهده ندارد.
جلسات دعا شیوه‌ای از زندگی آمیخته به نیایش را در جامعه ترویج می‌دهند و فضایی صمیمی، سرشار از سرور و احترام فراهم می‌آورند که در آنها علاوه بر نیایش و ستایش پرودگار دربارۀ مفاهیم روحانی و مسائل بنیادین زندگی همچون مسئولیت فردی و جمعی برای بهبود وضع اجتماع تفکر و گفتگو میشود. بدین ترتیب، دوستی، همدلی و اتحادِ ناشی از تفکر بر کلام الهی، انگیزۀ خدمت به اجتماع، به وطن و به نوع بشر را قوی‌تر می‌کند و چنین تاثیری به تدریج تلاش‌های جمعی جامعه در مسیر دستیابی به رفاه مادی و معنوی را نیز فرا می‌گیرد.
اگر چه نیایش، نیاز ذاتی روح انسانی است و به خودی خود ارزشمند است ولی باید منشاء خدمات مفید برای بشریت باشد. جدایی‌ناپذیری نیایش و خدمت به نوع انسان در عالی‌ترین شکل خود در موسسۀ مشرق الاذکار (محل بر آمدن یاد الهی) پدیدار میشود. مشرق الاذکار موسسه‌ای است که از یک ساختمان اصلی به عنوان مرکز نیایش به همراه تعدادی از موسسات وابسته تشکیل شده است که هدفشان فراهم آوردن امکانات آموزشی، بهداشتی و سایر خدمات در راستای پیشرفت اجتماعی و اقتصادی جامعه می‌باشد. اگر چه در حال حاضر فقط چند مشرق الاذکار در جهان وجود دارد اما بذر تأسیس این موسسه در تعداد فزاینده‌ای از جوامع در حال کاشته شدن است و در آینده هر محل از داشتن چنین بنایی بهره‌مند خواهد بود.
«ای دانایان امم از بیگانگی چشم بردارید و به یگانگی ناظر باشید و به اسبابی که سبب راحت و آسایش عموم اهل عالم است تمسک جوئید. این یک شِبر (وَجب) عالم یک وطن و یک مقام است. از افتخار که سبب اختلاف است بگذرید و به آنچه علت اتفاق است توجه نمائید. نزد اهل بهاء افتخار به علم و عمل و اخلاق و دانش است نه به وطن و مقام. ای اهل زمین قدر این کلمۀ آسمانی را بدانید، چه که به منزلۀ کشتی است از برای دریای دانائی و به منزلۀ آفتاب است از برای جهان بینائی».
حضرت بهاءالله
منبع: سایت بهائیان ایران
در این باره در وب‌سایت «بهائیان ایران» بیشتر بخوانید: https://goo.gl/iJYzXn