بند دویست و بیست و پنجم

It is incumbent upon us not to depart from God’s irresistible injunction and fixed decree, as revealed in the above-mentioned verse. We should acknowledge the holy and wondrous Scriptures, for failing to do this we have failed to acknowledge the truth of this blessed verse.

For it is evident that whoso hath failed to acknowledge the truth of the Qur’án hath in reality failed to acknowledge the truth of the preceding Scriptures. This is but the manifest implication of the verse. Were We to expound its inner meanings and unfold its hidden mysteries, eternity would never suffice to exhaust their import, nor would the universe be capable of hearing them! God verily testifieth to the truth of Our saying!

“باری، بايد از امر مبرم الهی و از تقدير مقدّر صمدانی که در آيه ذکر يافت تجاوز ننمائيم و کتب بديعه را مصدّق شويم چه اگر تصديق اين کتب را ننمائيم تصديق اين آيه مبارکه نشده. چنانچه اين واضح است که هرکس تصديق فرقان ننمود فی الحقيقه مصدّق کتب قبل از فرقان هم نبوده. و اين معانی از ظاهر آيه مستفاد می شود. و اگر معانی مستوره آن ذکر شود و اسرار مکنونه آن بيان گردد البتّه زمان به آخر نرساند و کون حمل ننمايد. وَکانَ اللّهُ علی ما اَقُولُ شَهيداً.”

کَون حمل ننماید: عالم وجود تحمل نتواند.

وَکانَ اللّهُ علی ما اَقُولُ شَهيداً
و خداوند به آنچه میگویم شاهد است.