بند نود و یکم : خطاب به طهران

يا ارض الطّاء لا تحزنی من شیء قد جعلک اللّه مطلع فرح العالمين * لو يشآء يبارک سريرک بالّذی يحکم بالعدل و يجمع اغنام اللّه الّتی تفرّقت من الذّئاب انّه يواجه اهل البهآء بالفرح و الانبساط الا انّه من جوهر الخلق لدی الحقّ عليه بهآءاللّه و بهآء من فی ملکوت الامر فی کلّ حين *

Let nothing grieve thee, O Land of Tá [Tihrán], for God hath chosen thee to be the source of the joy of all mankind. He shall, if it be His Will, bless thy throne with one who will rule with justice, who will gather together the flock of God which the wolves have scattered. Such a ruler will, with joy and gladness, turn his face towards, and extend his favours unto, the people of Bahá. He indeed is accounted in the sight of God as a jewel among men. Upon him rest forever the glory of God and the glory of all that dwell in the kingdom of His revelation.
ای سرزمین طهران، از هیچ چیز محزون مباش. خدا تو را قرار داده است مطلع فرح اهل عالم. اگر بخواهد تخت پادشاهی تو را با کسی که با عدل حکم میکند مبارک میکند. و جمع میکند گوسفندان خدا را که گرگان آنها را پراکنده اند. {این ارض} روبرو خواهد شد به اهل بهاء، با کمال فرح و روی باز. او (آن حاکم)در واقع به نظر خداوند به عنوان یک جواهر در میان خلق است. او برای همیشه مورد عنایت رحمت خدا و شکوه و جلال همه کسانی که در ملک وحی او ساکن هستند است.