کلّ شیء تحقّق بامره المبرم اذا اشرقت من افق البيان شمس الاحکام لکلّ ان يتّبعوها ولو بامر تنفطر عنه سموات افئدة الاديان * انّه يفعل ما يشآء و لا يسئل عمّا شآء و ما حکم به المحبوب انّه لمحبوب و مالک الاختراع * انّ الّذی وجد عرف الرّحمن و عرف مطلع هذا البيان انّه يستقبل بعينيه السّهام لاثبات الاحکام بين الانام طوبی لمن اقبل و فاز بفصل الخطاب
Everything that is hath come to be through His irresistible decree. Whenever My laws appear like the sun in the heaven of Mine utterance, they must be faithfully obeyed by all, though My decree be such as to cause the heaven of every religion to be cleft asunder. He doeth what He pleaseth. He chooseth, and none may question His choice. Whatsoever He, the Well-Beloved, ordaineth, the same is, verily, beloved. To this He Who is the Lord of all creation beareth Me witness. Whoso hath inhaled the sweet fragrance of the All-Merciful, and recognized the Source of this utterance, will welcome with his own eyes the shafts of the enemy, that he may establish the truth of the laws of God amongst men. Well is it with him that hath turned thereunto, and apprehended the meaning of His decisive decree.
هر چیزی تحققش به امر الهی است. هر زمان که از افق عنایت الهی آفتاب احکام تابید، بر همه واجب است که آن حکم را پیروی کنند. ولو آن حکم بر خلاف احکام ادیان سالفه باشد. اگر حکمی باشد که با نزول آن شکافته بشود آسمانهای شرایع قبل. خدا یفعل مایشاء است، یعنی هر کاری بخواهد میکند. کسی نمیتواند او را مواخذه کند و مورد ایراد قرار بدهد که چرا چنین خواستی. خداوند که محبوب عالمیان است حکم میکند و همان محبوب و پسندیده ی اهل جهان است.همانا که او محبوب عالمیان و مالک و صاحب عالم وجود است. همانا کسی که بیاید بوی رحمن را و مطلع این بیان را، بشناسد چنین شخصی حاضر است که تیرهای بلا را به چشم خود خریدار شود تا بتواند یکی از احکام را در بین مردم انجام دهد. خوشا به حال کسی که به حق اقبال کند و خوشا به حال کسی که فائز شود به فصل الخطاب (یعنی کلمه ای که فاصل بین حق و باطل است)
منظور از عرف الرحمن یا بوی رحمن عارف شدن به احکام الهی است و مراد از مطلع بیان یعنی پی به مقام مظهر امر که حضرت من یظهر الله است ببریم.
شبیه به همین بیان که حکایت از اراده ی خداوندی دارد در کتب ادیان سالفه نیز آمده است چنانچه میخوانیم: خداوند آنچه را اراده کند انجام میدهد (بقره/۲۵۳؛ آل‌عمران/۴۰؛ ابراهیم/۲۷؛ حج/۱۴،۱۸؛ بروج/۱۶). او چون ارادۀ کاری کند، تنها می گوید باش، پس موجود می‌شود (بقره/۱۱۷؛ آل‌عمران/۴۷؛ مریم/۳۵؛ نحل/۴۰؛ یس/۸۲؛ غافر/۶۸). هر چه را بخواهد می‌آفریند (آل‌عمران/۴۷؛ روم/۵۴؛ نور/۴۵)، برمی‌گزیند (قصص/۶۸) و در آفرینش می‌افزاید (فاطر/۱). آنچه را بخواهد محو یا اثبات میکند (رعد/۳۹). در هر چه بخواهد انجام دهد، دقیق و سنجیده‌کار است (یوسف/۱۰۰). او هرگاه بخواهد بر گردآوردن جنبندگان میان زمین و آسمان توانا است (شوری/۲۹). هر گاه بخواهد باد را از وزیدن بازمی‌دارد (شوری/۳۳). او هرگونه بخواهد ابر را در آسمان می‌گستراند و باران را به هر کس از بندگانش که بخواهد می‌رساند (روم/۴۸). اگر می‌خواست سایه را ساکن قرار می‌داد (فرقان/۴۵).
خداوند، آسمان و زمین و آنچه میان آنهاست را به بازی نیافریده است. او اگر سرگرمی می‌خواست آن را از نزد خود می‌گرفت (انبیاء/۱۶-۱۷).
خداوند هرگونه که بخواهد انسان را در رحم‌ها شکل می‌بخشد (آل‌عمران/۶) و به هر صورتی که بخواهد ترکیب میکند (انفطار/۸). او آنچه را اراده کند تا مدتی معین در رحم‌ها قرار میدهد (حج/۵). به هر که بخواهد دختر و به هر که بخواهد پسر میدهد یا اگر بخواهد هم پسر و هم دختر میدهد و هر کس را بخواهد نازا می‌گرداند (شوری/۴۹-۵۰). اگر خداوند می‌خواست برای خود فرزندی بگیرد قطعاً آنچه را می‌خواست از میان آنچه آفریده است برمی‌گزید (زمر/۴).
خداوند هر چه بخواهد حکم میکند (مائده/۱). او می‌خواهد احکام شرع را برای شما روشن بیان کند (نساء/۲۶) و می‌خواهد بر شما آسان گیرد (نساء/۲۸). اگر می‌خواست شما را به دشواری می‌انداخت (بقره/۲۲۰). او نمی‌خواهد برای شما دشواری قرار دهد لیکن می‌خواهد شما را پاک گرداند و نعمت خود را بر شما تمام کند (مائده/۶). خداوند برای شما آسانی می‌خواهد و برای شما دشواری نمی‌خواهد (بقره/۱۸۵). خداوند می‌خواهد حق را با کلمات خویش استوار گرداند (انفال/۷).