بند یکصدم : خطاب به علما

تبکی عليکم عين عنايتی لانّکم ما عرفتم الّذی دعوتموه فی العشيّ و الاشراق و فی کلّ اصيل و بکور * توجّهوا يا قوم بوجوه بيضآء و قلوب نورآء الی البقعة المبارکة الحمرآء الّتی فيها تنادی سدرة المنتهی انّه لا اله الّا انا المهيمن القيّوم *

The eye of My loving-kindness weepeth sore over you, inasmuch as ye have failed to recognize the One upon Whom ye have been calling in the daytime and in the night season, at even and at morn. Advance, O people, with snow-white faces and radiant hearts, unto the blest and crimson Spot, wherein the Sadratu’l-Muntahá is calling: “Verily, there is none other God beside Me, the Omnipotent Protector, the Self-Subsisting!”
چشم من از روی عنایت بر شما گریه میکند، زیرا که شما نشناختید، آن کسی را که در هر صبحگاه و شب هنگام و در آغاز شب و اول صبح (سحرگاهان) دعا میکردید (تا به لقای او فائز شوید). ای مردم، با صورت های نورانی و قلوب درخشان به بقعه ی مبارکه حمراء (ارض اقدس) توجه کنید در آنجا ندا میکند، سدره المنتهی ( و میفرماید) نیست خدایی به جز من که حارس و ایمن کننده و پاینده (قائم به ذات) است.

سدرة المنتهى
در عقايد اسلامی درختی است در اعلی نقطه جنّت که هيچ کس را به ماورای آن راهی نيست. اين اصطلاح در شرح معراج حضرت رسول اکرم آمده و در سير تقرّب به آستان الهی آخرين نقطه‌ای است که بشر و ملائکه فراتر از آن نتوانند رفت. لهذا سدرة المنتهی رمزی از محدوديت تجلّيات علم الهی در عالم انسانی است. اين اصطلاح در آثار امری بسيار مذکور گشته و مقصد از آن غالباً نفس مظهر الهی است.