(ایام عید بهایی:عید رضوان، بعثت حضرت اعلی، تولد حضرت بهاالله و تولد حضرت بهالله)
قد انتهت الاعياد الی العيدين الاعظمين امّا الاوّل ايّام فيها تجلّی الرّحمن علی من فی الامکان باسمآئه الحسنی و صفاته العليا و الاخر يوم فيه بعثنا من بشّر النّاس بهذا الاسم الّذی به قامت الاموات و حشر من فی السّموات و الارضين * و الاخرين فی يومين کذلک قضی الامر من لدن امر عليم *
All Feasts have attained their consummation in the two Most Great Festivals, and in the two other Festivals that fall on the twin days — the first of the Most Great Festivals being those days whereon the All-Merciful shed upon the whole of creation the effulgent glory of His most excellent Names and His most exalted Attributes, and the second being that day on which We raised up the One Who announced unto mankind the glad tidings of this Name, through which the dead have been resurrected and all who are in the heavens and on earth have been gathered together. Thus hath it been decreed by Him Who is the Ordainer, the Omniscient.
همانا منتهی شده است اعیاد به دو عید اعظم، اولین عید ایامی است که در ان تجلی کرد جمال قدم بر تمام مردمی که در این دنیا هستند به اسماء حسنی و صفات علیای خود.( عید رضوان که اظهار امر علنی حضرت بهالله است) و روز آخر که ما مبعوث کردیم کسی را که بشارت داد مردم را به این اسم که به واسطه ی او مرده ها زنده شدند و محشور شدند اهل آسمان و زمین. (بعثت حضرت اعلی) و آخرین در روزها که اقتضای امر این بود که به شما سپرده شود (منظور تولد حضرت اعلی و جمال مبارک است که اول و دوم محرم است)
حضرت عبدالبهاء جلّ ثنائه در لوح ميرزا محمّد حسين ابن ميرزا احمد علی نيريزی ميفرمايند قوله العزيز: “… هو اللّه ای ثابت بر پيمان نامه شما رسيد از کثرت مشاغل جواب مختصر مرقوم ميگردد. در ايّام سنه نه روز اشتغال بشغلی فی الحقيقه جائز نه بعضی نصوص الهيّه و بعضی قياس بآن؛ يوم اوّل و ثانی محرّم، سه روز عيد رضوان، يوم هفتادم نوروز و يوم نيروز و يوم بيست و هشتم شعبان و يوم پنجم جمادی الاولی … اين نه روز اشتغال بکسب و تجارت و صناعت و زراعت جايز نه. و همچنين اجرای مقتضای مناصب و وظايف يعنی اجرای خدمت حکومت و عليک البهآء الأبهی. ع‌ع “
“سؤال – از عيد اعظم جواب – اوّل عيد عصر سيزدهم ماه دوّم از اشهر بيانست يوم اوّل و تاسع و دوازدهم اشتغال بامور حرام است.”