بند یکصد و نهم : وصیت نامه

قد فرض لکلّ نفس کتاب الوصيّة و له ان يزيّن رأسه بالاسم الاعظم و يعترف فيه بوحدانيّة اللّه فی مظهر ظهوره و يذکر فيه ما اراد من المعروف ليشهد له فی عوالم الامر و الخلق و يکون له کنزاً عند ربّه الحافظ الامين *

Unto everyone hath been enjoined the writing of a will. The testator should head this document with the adornment of the Most Great Name, bear witness therein unto the oneness of God in the Dayspring of His Revelation, and make mention, as he may wish, of that which is praiseworthy, so that it may be a testimony for him in the kingdoms of Revelation and Creation and a treasure with his Lord, the Supreme Protector, the Faithful.
فرض است به کل نفوس که وصیت نامه بنویسد و زینت بدهد اول آن را به اسم اعظم. و اعتراف کند به وحدانیت خداوند، و مظهر ظهورش و ذکر کند آنچه را که اراده کرده است از کارهای خوب، تا شهادتی باشد در عوالم امر و خلق. تا به منزله ی گنجی باشد برای او در پیش پروردگار حافظ و امین.

اسم اعظم الهی به صورتهای مختلف آمده و ريشه همه آنها کلمه “بهاء”است. بهائيان مشرق زمين صدر وصيّت نامه را به عباراتی مانند يا بهاء الابهی، بسم اللّه الابهی، هو الابهی مزيّن ساخته و از اين راه حکم کتاب مستطاب اقدس را اجرا نموده‌اند.