سپتامبر 24, 2015
مروری بر تعالیم آئین بهایی
اقتباس از نویسندگان بهایی
عبادت، سپاسگزاری به درگاه الهی برای ترقی و پیشرفت روح انسانی و قدردانی از موهبت‌هائی که به ما اعطا شده است از اصول و اعتقادات اصلی و قلبی همه ادیان و مذاهب الهی‌ست. انسان موجودی ضعیف و خطاکار و اشتباه کننده است و اغلب برای یافتن راه صحیح برای حل مشکلات و یا طلب قدرت و مقاومت برای تحمل سختی‌ها و یافتن راه نجات از بلیاتِ زندگی نیاز به مشورت و چاره جوئی از جائی یا از کسی را دارد.
پیروان ادیان با توسل به دعا و مناجات با خالق خود ارتباط روحانی برقرار کرده چاره جویی می‌کنند. حتی نفوسی که به وجود خالق و خدا اعتقادی ندارند در مواقعی که با مشکلات و موانع زندگی مقابل می‌گردند به خود فرو می‌روند یعنی در باطن وجود خود با خود مشورت می‌کنند و اغلب از ارواح گذشتگان خود و گاهی هم از ماه و ستاره‌ها چاره جویی می‌کنند.
در دیانت بهائی دعا و مناجات، نماز و روزه جایگاه بسیار بزرگ و مهمی دارند که با حکمت‌ها و رموز بسیاری همراه هستند. ابتدا باید خاطر نشان کرد که چون در دیانت بهائی رهبران روحانی نظیر موبَد، خاخام، کشیش و آخوند و ملا وجود ندارند، این اعتقاد برقرار است که هر انسانی با توجه پاک و خلوص نیت و قلب صاف می‌تواند به درگاه خالق خود متوسل و با تمرکز فکر به درگاهش راه یابد و طلب تائید و برکت نماید. در اعتقاد بهائی همه انسانها فارغ از هر قید و بندی مانند سواد، مقام، ثروت، و دانائی در هر حال و مقامی که باشند می‌توانند با خدای عالمیان راز و نیاز کنند. کسب قوای روحانی انفرادی‌ست، بدین معنی که نماز جماعت و دعای دسته جمعی که کسی پیش نماز باشد و بقیه از او پیروی کنند در دیانت بهائی وجود ندارد، جلسات دعا که تعدادی در مجلسی گرد هم می‌آیند و مناجات می‌خوانند وجود دارد ولی در آن هم هر کس که بخواهد مناجاتی را به دلخواه خود انتخاب می‌کند و می خواند.
در دیانت بهائی دو نوع عبادت وجود دارد: نوع اول شامل نماز و روزه که بر فرد بهایی فرض و واجب می‌باشد. نوع دوم عبادتی است اختیاری.
عبادت اختیاری: مناجات‌ها و دعاها و احکام فرامینی هستند که هر فرد بهائی مختار و آزاد است که در هر موقع شبانه روز هر مقدار از آنها را که بخواهد و یا بتواند بخواند، مطالعه و تحقیق کند و با آنها به راز و نیاز بپردازد. تمام احکام و دعاها و مناجات‌ها و آیات الهی در دیانت بهائی به قلم شارع آن حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء جانشین و مبین آیات نوشته و امضاء شده‌اند و هیچ مقامی را حق تغییر و تبدیل و تفسیر آیات نیست.
هر فرد بهائی از سن ۱۵ سالگی تا سن هفتاد سالگی روزانه ملزم به خواندن نماز است. در دیانت بهائی امر به معروف و نهی از منکر وجود ندارد بنابراین هیچکس و هیچ مقامی اجازه ندارد که در اجرا یا عدم اجرای تعالیم نظارت یا دخالت و یا باز خواست نماید، زیرا حضرت بهاءالله مؤسس دیانت بهائی فرموده‌اند : «تعالیم و احکام الهی را از روی محبتی که به خدا دارید اجرا نمائید، نه به خاطر ترس از جهنم و یا به عشق رفتن به بهشت.»
این مقاله را با مناجاتی از حضرت عبدالبهاء خاتمه می‌دهیم.
هوالله
ای خداوند مهربان به فریاد بیچارگان برس. ای پاک یزدان بر این اطفال یتیم رحم فرما. ای خداوند بی‌نیاز این سیل شدید را قطع کن. ای خالق جهانیان این آتش افروخته را خاموش کن. ای دادرس به فریاد یتیمان برس. ای داور حقیقی مادران جگر خون را تسلی ده. ای رحمان رحیم بر چشم گریان و دل سوزان پدران رحم نما. این طوفان را ساکت کن و این جنگ جهان گیر را به صلح و آشتی مبدل فرما. تویی بینا و شنوا. “عبدالبهاء عباس”