يکي از اين دلايل، اتهامات «جاسوسي براي اسرائيل، توهين به مقدّسات مذهبي و تبليغ عليه جمهوري اسلامي» است. در مورد اتهام «جاسوسي براي اسرائيل»، وجود مرکز بين المللي بهائي در خاک اسرائيل کنوني دست آويزي براي اين تهمت گرديده است، حال آنکه اين موضوع بارها از طرف جامعه بهائي توضيح داده شده که در نيمه قرن نوزدهم حضرت بهاءالله، مؤسس آئين بهائي، توسط حکومت قاجار و امپراطوري عثماني با ظلم و جور فراوان و به طور مادام العمر به اين منطقه که در خاک فلسطين و جزو امپراطوري عثماني بود تبعيد شد و سرانجام در همان محل ديده از جهان فرو بست و در نتيجه مقبره ايشان و ديگر رهبران اين آئين در اين سرزمين واقع شده است. به اين ترتيب ملاحظه ميشود که حدود هشتاد سال قبل از تأسيس کشور اسرائيل، مرکز جهاني ديانت بهائي در اين سرزمين مستقر گرديد که متأسفانه اين وضع خود نتيجه مستقيم ظلم و ستمي است که از طرف دولت قاجار و روحانيون شيعه که ذهنيتي کاملاً مشابه رژيم کنوني ايران داشتند بر بنيان گذار آئين بهائي تحميل گرديد. البته اگر زور و اجباري در کار نبود، ايشان و خانواده شان به هيچوجه حاضر نبودند وطن عزيز را ترک کنند و آواره ديار شوند. شرح اين وقايع در تاريخ ثبت گرديده و اسناد معتبر تاريخي و احکام صادره از طرف دولت ايران و امپراطوري عثماني که مؤيد اين تبعيد است موجود ميباشد و جاي هيچ انکاري نيست. در مورد اتهام «توهين به مقدّسات مذهبي»، بايد گفت که هر کس با آئين بهائي و تعاليم آن اندکي آشنائي داشته باشد به خوبي مي‌داند که يکي از تعاليم اصلي اين آئين وحدت اديان است. بهائيان بر طبق تعاليم خود پيامبران و کتب مقدسه همه اديان و از جمله پيامبر اسلام و قرآن کريم را محترم مي شمرند و توهين به آنها را توهين مستقيم به مقدّسات خود مي‌دانند. توجّه خوانندگان گرامي را به مطالعه آثار مقدسه اين آئين جلب مي‌نمائيم تا ملاحظه فرمايند که از حضرت محمد و ائمه اطهار با چه احترامي ياد شده و آيات قرآن در متن آثار بهائي با چه لحن محترمانه‌اي نقل گرديده است. البته خود مسئولين جمهوري اسلامي هم بر اين حقيقت واقفند، چه که همه کتب و نوشته‌هاي بهائي را از همان اول انقلاب مصادره نموده و مطالعه کرده اند، ولي چه ميتوان کرد که اين حضرات براي مبارزه با بهائيان به هر دروغي متوسلّ مي‌شوند و لابد آن را نزد خودشان دروغ مصلحت آميز توجيه مي‌کنند! در واقع بهائيان تنها گروهي هستند که در خارج از جهان اسلام از حقانيت اسلام دفاع مي‌کنند و با تأسف بايد گفت که به لحاظ تصوير موحشي که تندروهاي مذهبي از اسلام در اذهان عمومي ترسيم نموده‌اند، امروزه دفاع از اسلام براي بهائيان که از همه اديان دفاع مي‌کنند چالشي به شمار مي‌رود. در مورد «تبليغ عليه جمهوري اسلامي» لازم به تذکر است که بهائيان بر طبق تعاليم خود موظفند که در هر کشوري که ساکن هستند از دولت اطاعت نموده و به قوانين و مقررات آن مملکت احترام بگذارند. حضرت بهاءالله در لوحي ميفرمايند: «اين حزب در مملکت هر دولتي ساکن شوند بايد به امانت و صدق و صفا با آن دولت رفتار نمايند. » همچنين ميفرمايند: «بر احدي جايز نه که ارتکاب نمايد امري را که مخالف رأي رؤساي مملکت باشد. » اما علت اصلي مخالفت، مقاومت در مقابل نو انديشي است. اين مسئله در طول تاريخ، در همه جوامع همواره وجود داشته است. در حقيقت هر يک از اديان بزرگ جهان از آغاز ظهور خود با چنين مقاومت‌هائي از ناحيه سنت گرايان و قشريوني که تاب تحمّل انديشه‌هاي تازه را نداشته‌اند روبرو بوده و در اکثر موارد اين مقاومت‌ها آنچنان شدّت يافته که به مبارزات خونيني منتهي گرديده است. اوراق تاريخ شاهدي است بر اين مبارزات ناجوانمردانه که پي‌آمدهاي اسف باري براي جامعه بشري داشته است. ميتوان گفت بارزترين نمونه اين مبارزات در تاريخ اديان مصلوب نمودن حضرت مسيح است. نوانديشي و نو آوري در علم نيز در جامعه متحجّر اروپا در قرون وسطي با مقاومت شديدي روبرو بود که شاهد آن مبارزات اصحاب کليسا با دانشمنداني چون گاليله است. البته به شهادت تاريخ هيچيک از اين مبارزات موجب محو شدن آن افکار نو و سازنده نشده و در نهايت تمدّن بشري به مدد آن انديشه‌ها به پيشرفت خود ادامه داده است. مطالعه تاريخ پيدايش اديان آسماني بسي درسها و نکته ها براي طالبان حقيقت در بر دارد. حضرت بهاءالله در لوحي مي فرمايند: «بگو اي داراي چشم، گذشته آئينه آينده است. ببينيد و آگاه شويد » بسياري از حقايق، مبني بر اينکه اديان پيشين چه سيري را طي کرده اند يا بر خيلي ها پوشيده مانده و يا از ياد رفته است.
تصورات بشري در خصوص دوران اوليه اديان که، عموما دوران مظلوميت و مقهوريت است، و تقريبا وجه اشتراک ما بين اديان است، خلاف آن چيزي است که در واقع اتفاق افتاده، چرا که گذشت زمان خيلي چيزها را بدست فراموشي مي سپارد. در اين مقام، نگاهي بر دوران اوليه پيدايش ديانت مسيحي مي اندازيم. تاريخ بيانگر اين حقيقت است که ديانتي که در حال حاضر رتبه اول را از نظر گسترش و تعداد پيروان در جهان دارا ميباشد، همچون ديگر اديان آسماني به راحتي مورد پذيرش قرار نگرفت و حضرت مسيح نيز همچون ديگر پيامبران الهي مورد تکذيب اکثر مردم، خصوصا علماي قوم يهود واقع شد، چرا که ظهور آن حضرت مطابق با انتظارات و اعتقادات يهوديان نبود. از جمله ايرادات و اعتراضاتي که در زمان ظهور هر آئين جديدي همواره تکرار شده اينکه، اديان ما قبل هميشه آئين خود را آخرين آئين و پيامبر خود را آخرين پيامبر مي دانند و بنابراين، انتظار ظهور ديانتي بعد از ديانت خود را ندارند (براي توضيحات بيشتر به پاسخ در مورد خاتميت مراجعه کنيد). آيات بسياري از کلام الله مجيد نيز اشاره به مخالفت مردم در هر زمان با پيامبران جديد دارد: في المثل مي فرمايد: «وَمَا يَأْتِيهِم مِّن رَّسُولٍ إِلاَّ كَانُواْ بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ » يعني هيچ رسولي بر آن مردم نمي آمد جز آنکه به استهزاي او مي پرداختند. همچنين مي فرمايد «فَإِن كَذَّبُوكَ فَقَدْ كُذِّبَ رُسُلٌ مِّن قَبْلِكَ جَآؤُوا بِالْبَيِّنَاتِ وَالزُّبُرِ وَالْكِتَابِ الْمُنِيرِ » يعني پس اي پيغمبر اگر ترا تکذيب کردند غمگين مباش که پيغمبران پيش از تو را که معجزات و زبورها و کتاب آسماني روشن بر آنها آوردند نيز تکذيب کردند. و نيز مي فرمايد: «أَفَكُلَّمَا جَاءكُمْ رَسُولٌ بِمَا لاَ تَهْوَى أَنفُسُكُمُ اسْتَكْبَرْتُمْ فَفَرِيقاً كَذَّبْتُمْ وَفَرِيقاً تَقْتُلُونَ » يعني آيا هر گاه براي شما پيغمبري از جانب خدا بيايد و اوامري بر خلاف هواي نفس شما آرد سرکشي نموده و گروهي را تکذيب نموده و جمعي را مي کشيد؟ يوشع نبي نيز در کتاب خود همه جا شکايت مي کند که مردم زمان انبياء را ديوانه ميشمارند و درون معبد خداوند با انبياء که فرستادگان اويند دشمني ميورزند. ديانت مسيحي تا 2 – 3 قرن به عنوان فرقه اي از يهوديت شناخته شده بود و پيروانش در اوايل ظهور اين ديانت، به طرز وحشيانه اي مورد تعقيب و آزار قرار مي گرفتند. آنتوني گيدنز در کتاب مشهور خود » جامعه شناسي» ذيل کلمه مسيحيت مينويسد: «بسياري از عقايد يهودي توسط مسيحيت اخذ شد و به صورت جزئي از اين دين در آمد. عيسي مسيح يک يهودي درست آئين بود و مسيحيت به عنوان فرقه اي از دين يهود آغاز گرديد، روشن نيست که عيسي ميخواسته دين جداگانه اي را بنيان نهد» نکته اي که در خور تعمق مي باشد آنکه، مورخين معاصر زمان ظهور حضرت مسيح، نامي از آنحضرت در کتابهاي خود نبرده اند. في المثل، » ژوزف فلاويوس»( (Joseph Flavius) که بزرگترين مورخ معاصر با ظهور حضرت مسيح بود در کتاب خود بنام جنگ يهود (La Guerre des Juifs) اسمي از عيسي نبرده بعلاوه کتب مربوط به آن عصر نيز از حضرت عيسي نامي نبرده اند. دانيل روپس ( Daniel Rops) نويسنده معروف کاتوليک فرانسوي و عضو فرهنگستان اين کشور که نوشتجات و مطالعاتش در ديانت مسيحي مقامي ارجمند دارد موضوع عدم توجه مورخين معاصر را به ظهور حضرت مسيح (ع) با نهايت تاسف در کتاب معروف خود بنام » مبارزه براي خداي يگانه» (La Lutte Pour Dieu Unique) در غالب عبارات زير بيان نموده است: «هيچيک از ادوار تاريخ مسيحيت به اهميت نخستين دوره آن که ظهور حضرت مسيح و نخستين اقدامات تبليغي حواريون مي باشد نبوده و متاسفانه اين دوره هم يکي از تاريکترين ادوار اين دين بشمار مي رود زيرا هيچيک از مورخين معاصر حضرتش توجهي به او نکرده و حتي اسمي هم از او و يا دستوراتش در کتابهاي خود نبرده اند از اين رو ميتوان به ناچيزي و بي اهميتي که دنياي آن زمان به دين مسيحي مي نگريسته پي برد… » در خصوص نحوه دستگيري و محاکمه حضرت عيسي اينکه، يهودا اسخريوطي که از حواريون حضرت مسيح بود به آنحضرت خيانت کرده و به سي درهم حضرت عيسي را به مأمورين و فرستادگان قيافا، رئيس کاهنان يهود آنزمان «کاهن اعظم»، معرفي نمود که موجب دستگيري عيسي مسيح شد (يهودا اسخريوطي سرانجام خود را از قله اي فرو افکند) قيافا و حنّان، پدر زن قيافا و رئيس قبلي کهنه، که هر دو از صدوقيان بودند ( صدوقيان و فريسيان نام دو فرقه بزرگ از ديانت يهود هستند که در دوره حشمونائي در قرن دوم قبل از ميلاد بوجود آمدند و از سرسخت ترين دشمنان حضرت مسيح به شمار ميرفتند)، حضرت مسيح را به جرم ادعاي ابن اللهي و موعود يهود بودن و شکستن سبت ( در سفر اعداد باب پانزدهم فقره سي و دوم به بعد تصريح شده که حکم قتل درباره کسي که سبت را بشکند اجرا شود … حضرت عيسي در اين خصوص ميفرمايند: «سبت بجهت انسان مقرر شد نه انسان براي سبت!
بنابراين پسر انسان مالک روز سبت نيز مي باشد » و تخلف از احکام تورات محاکمه نموده و فتوي بقتل آن حضرت داده و ايشان را تسليم پيلاطس حاکم يهوديان کرده که پيلاطس دستور قتل آنحضرت را صادر نمود. اما در مورد علت مخالفت يهوديان با حضرت مسيح اينکه، يهوديان معتقد بودند که ظهور موعودشان مشروط به شرايطي ميباشد و تا اين علامات ظاهر نشود هر کس ادعاي مسيحايي کند کاذبست. از جمله آنکه موعودشان بايد بر سرير سلطنت حضرت سليمان و داود تکيه زند و ترويج جميع احکام تورات نمايد، حال آنکه عيسي مسيح بکلي احکام تورات را نسخ کرده و حتي سبت راشکسته و حال آنکه نص تورات است که اگر نفسي ادعاي نبوت کند و معجزات ظاهر کند ولي سبت را بشکند او را بکشيد، و همچنين در زمان او يهود بايد سرفراز و غالب بر جميع امم عالم گردد، حال آنکه يهوديان در کمال ذلت اسير و ذليل دولت رومانند، در زمان سلطنت او عدالت بدرجه اي برسد که عدل و حق از عالم انسان به عالم حيوان سرايت نمايد (شير و آهو در يک چراگاه بچرند) حال آنکه ظلم و عدوان در زمان او بدرجه اي رسيده که خود او را به صليب زنند. باري، «از روزيکه روميان قدم بخاک يهوديه نهادند تا زمانيکه شهر اورشليم را در سال 70 ميلادي ويران ساختند انتظار ظهور مسيحا روز بروز نزد آن قوم افزايش مي يافت. و آن ملت مغلوب و شکسته باميد پيدايش نجات دهنده از غيب انواع شدائد و مظالم قوم غالب را تحمل ميکردند و اعتقاد جازم داشتند که خداوند قوم برگزيده خود را چنين خوار و زار نخواهد گذاشت … باري اکثر يهود با اين افکار اميد بخش روزگار را بسر برده و انواع رنجها و شدائد را تحمل کرده در انتظار تحقق اين مواعيد نشسته بودند … در زمان استيلاء روميان بر فلسطين فرقه صدوقيان همچنان به امور سياسي سرگرم و جماعت فريسيان به اتفاق اکثر ناس و شوراي صنهارديم خود را مؤمنين واقعي و متدينين حقيقي شريعت موسوي و در انتظار ظهور مسيحا بودند. » اما نکته حائز اهميت ديگر، که تقريبا وجه اشتراک ما بين کليه اديان در زمان ظهور پيامبران الهي مي باشد اينکه، در يوم ظهور حضرت مسيح جميع علماي يهود با آنکه مدتها منتظر ظهور موعود بودند منکر دعوي آنحضرت شدند که مخالفت آنان با حضرت مسيح، نظر بيشتر يهوديان را نيز تحت الشعاع خود قرار داد، علمايي که بفرموده حضرت بهاءالله » بکمال زهد و انقطاع بودند و در معابد باسم حق معتکف و از جميع لذائذ دنيويه اجتناب مينمودند»، معذلک با ظهور پيامبر آسماني جديد به مخالفت برخاستند؛ افرادي که در لباس زهد و تقوي ظاهر شده و غرقه در حب مقام و شهرت بوده و از خود پرستي، غرور و منيّت رهايي نيافته و اين حب، چشم و دل آنها را کور کرده و به شهادت آيه 7 سوره بقره: » قهر خدا بر دلها و گوشهاي ايشان مهر نهاده و بر ديده هايشان پرده افکنده که فهم حقايق و معارف الهي را نمي کنند…». باري، چه ابوالحکم ها که به ابوجهل ها تبديل شدند، چرا که قلبشان پذيراي عشق الهي نبود و ضمير شان از خود پرستي رهايي نيافته بود، هر چند در ظاهر مرداني عالم و روحاني بودند. به قول مولانا: چون نبود بوجهل از اصحاب درد ديد صد شق القمر باور نکرد شايان ذکر است که از عمده دلايلي که با اديان نو ظهور مخالفت شده و پيامبران و پيروان اوليه شان مورد تکفير قرار گرفته اند اينست که ظهور اين اديان همواره مشروعيت قدرت رهبران سياسي و مذهبي آن دوران را به خطر انداخته است. همچنين، افتراها و تهمت هاي بسياري ( اخلاقي و سياسي و …) به مسيحيان اوليه زده مي شد تا افکار عمومي را نسبت به اين آئين و تفکر جديد خدشه دار کرده و مردم را از تحقيق درباره آئين جديد باز دارند. به مصداق آيه مبارکه: «بَلْ قَالُوا مِثْلَ مَا قَالَ الْأَوَّلُونَ » يعني بلکه گفتند مانند آنچه پيشينيان گفتند، عيناً اين افتراها و تهمتها به پيروان ديانت بهائي نيز زده شده است. باري، » افزايش پيروان حضرت مسيح در ابتدا و قرون اوليه باعث مي شد که دو جامعه بزرگ مذهبي و حکومتي يعني جامعه يهود و دولت مقتدر روم عليه مسيحيان قيام کنند. يهوديان از هيچ مخالفت و دشمني کوتاهي نمي کردند و علاوه بر اينکه مستقيماً مسيحيان را مورد آزار و تعقيب قرار ميدادند، وسيله ابتلاء و اسارت آنها نيز مي شدند و از همه بدتر آنها را دشمن حکومت و عامل افساد عقائد و تخريب سنن مدني معرفي مي کردند.» ادوارد گيبون، مورخ مشهور انگليسي، در کتاب مشهور خود » انحطاط و سقوط امپراتوري روم» در باب «رويه حکومت روم نسبت به عيسويان» مي نويسد: » افسانه هاي فضاحت باري براي خفيف کردن عيسويان جعل کنند و در پيش نظر مردمان خوش باور و بد گمان قرار دهند. اين افسانه ها دال بر آن بود که عيسويان تبهکارترين مردمان بودند. در خلوت و دور از انظار مردم به هر گونه عمل قبيحي که ممکن بود در کارگاه تخيل آدمي منحط شکل پذيرد مبادرت مي ورزيدند و با قربان کردن هر گونه فضيلت اخلاقي، لطف و عنايت خداي مجهول خويش را مي خريدند.
بسياري از مردم متظاهر مدعي بودند که در اين گونه مجامع منفور حضور داشته اند، يا تشريفاتي را که ديده بودند وصف مي کردند. » ليکن با توجه به تمامي مخالفت ها که با پيامبر و پيروان اوليه اين آئين آسماني شد، نه تنها آوازه اين آئين الهي خاموش نشد بلکه خداوند نور خود را در منتهاي ظهور و حد اعلاي کمال رساند، چرا که اين آئين روح زمان بود و قوه روحانيه بتدريج غالب گرديد. مصداق اين آيه مبارکه است: «يُرِيدُونَ أَن يُطْفِؤُواْ نُورَ اللّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَيَأْبَى اللّهُ إِلاَّ أَن يُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ » يعني کافران ميخواهند که نور خدا را با دهانشان خاموش کنند و خدا نگذارد، تا آنکه نور خود را در منتهاي ظهور و حد اعلاي کمال برساند هر چند کافران ناراضي و مخالف باشند. باري، حقيقت چون آفتاب خواهد درخشيد و به فرموده حضرت مسيح «چراغ زير فانوس خاموش نماند و آتش بر فراز تپه پنهان نشايد»، و سرانجام بعد از سه قرن کنستانتين، امپراطور روم، در سال 312 مسيحيت را برسميت شناخت و اين واقعه در حقيقت نقطه عطف تاريخي در مسير مسيحيت شمرده ميشود و از آن پس مسيحيت گسترش يافت و براي دو هزار سال بعد به صورت نيرويي مسلط در فرهنگ غرب در آمد. قرآن کريم مي فرمايد: «وَكُـلاًّ نَّقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنبَاء الرُّسُلِ … مَوْعِظَةٌ وَذِكْرَى لِلْمُؤْمِنِينَ » يعني و ما از همه اين حکايات و اخبار انبياء بر تو بيان ميکنيم … مومنان را پند و عبرت و تذکري باشد. همچنين مي فرمايد: «قُلْ سِيرُواْ فِي الأَرْضِ ثُمَّ انظُرُواْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ » يعني بگو در زمين بگرديد آنگاه بنگريد كه فرجام تكذيبكنندگان چگونه بوده است. جامعه بهائي در طول صد و پنجاه سال گذشته در ايران پيشرو نوانديشي و طرفدار اصولي مبتني بر يگانگي نوع انسان، برابري حقوق زن و مرد، صلح جهاني، وحدت اديان، برطرف نمودن فقر و هماهنگي دين و علم بوده است و عليرغم همه فشارها، کشتارها و مصائبي که از سوي مرتجعين و متعصبين مذهبي بر اين جامعه وارد شده همچنان با عزمي راسخ و قدمي استوار در اين راه ايستادگي نموده است. آئين بهائي آئيني خردگراست و ديدگاه نويني ارائه مي‌دهد که پاسخگوي نيازهاي جهان امروز است. تعاليم عالي اخلاقي اين آئين، بزرگداشت مقام انسان، خرافات زدائي، ارج نهادن بر خِرَد، تأکيد بر تعليم و تربيت و ارائه اصولي جديد و انقلابي در جهت بهبود وضع جامعه در ابتداي ظهور اين آئين همچون مغناطيسي موجب جذب قلوب روشنفکران، اصلاح طلبان مذهبي و جمعي از مردمان آزاده ايران گرديد. استقبال پرشور مردم آزادي خواه از اين آئين جديد در ايران قرن نوزدهم که عرصه خرافات، تعصبات و تحجّر فکري بود موجي از مخالفت شديد روحانيون قشري و عناصر مرتجع و کهنه پرست سنتي را برانگيخت، چرا که منافع خود يعني قدرت و ثروت خود را در خطر مي ديدند. به اين ترتيب از بدو پيدايش اين جنبش، متعصبين مذهبي که تاب تحمل هيچگونه دگرانديشي را نداشتند و متأسفانه به عنوان روحاني و پيشواي ديني در جامعه ايراني صاحب قدرت و نفوذ فراوان بودند با تمام قوا به مخالفت با آن برخاستند و با کمک حکومت و تحريک مردم عوام، با شدت و حدّت هر چه تمام تر به مبارزه با اين آئين نوپن و کشتار و قلع و قمع پيروان بي‌دفاع آن پرداختند. کساني که از همان ابتداي شکل گيري جامعه بهائي در ايران به مبارزه با اين جنبش پرداخته‌اند مانند همه عناصر متعصّبي که در هر جامعه به جنگ انديشه‌هاي تازه مي‌روند، به ترفندهاي مختلفي متوّسل شده‌اند تا اين آئين را در انظار مردم گمراه، ضد خدا، دشمن دين، منحرف، فاسد و وابسته به سياست هاي خارجي قلمداد نمايند. ابتدا کوشيدند تا با بحث و مجادله و توسّل به آيات قرآن و احاديث و اصول اسلامي، اين آئين را دروغين و مخالف مباني و اصول اسلام معرفي نموده مردم مسلمان را از توجه به آن باز دارند. در مقابل، دانشمندان و فرهيختگان بهائي نيز که خود با مطالعه کامل و احاطه به آيات قرآن و احاديث اسلامي و تبحر در الهيات وعلوم ديني به اين آئين پيوسته بودند و بعضي از آنان مانند آقا محمد قائني ملقب به نبيل اکبر حتي به مقام اجتهاد رسيده و از شخصيت بي نظيري چون شيخ مرتضي انصاري حکم اجتهاد گرفته بود و يا جناب ابوالفضائل گلپايگاني و ديگران با استناد به آيات قرآن و احاديث معتبر و اصول عقلاني، با بياني روشن و استدلالي قاطع به پاسخگوئي و دفاع برخاستند و با وجود فشار و تضييقات فراوان به روشن کردن اذهان پرداختند و در اين زمينه کتب استدلاليه متعددي منتشر نمودند.
مخالفين و معارضين چون استدلال عقلي و نقلي بهائيان را قوي و مستند يافتند و توان جوابگوئي در مقابل آن را نيافتند به سلاح ضعفا که دروغ و تهمت و افترا باشد متوسل شدند و به منظور مخدوش نمودن اذهان عمومي و بدبين ساختن مردم، شروع به تهمت و افترا و جعل اکاذيب و نشر کتب و مقالات افتراء آميز درباره اين آئين نمودند و کوشيدند آن را دست نشانده سياست‌هاي خارجي و عامل آنها بخوانند، ترفندي که هنوز هم به آن متمسکند. جالب اينجاست که در هر دوره‌اي سعي نمودند اين آئين را به سياستي نسبت دهند که در آن زمان مورد نفرت مردم بوده است. از اينروست که ملاحظه ميشود زماني اين آئين را دست نشانده روسيه خوانده و چندي بعد صد و هشتاد درجه تغيير جهت داده آن را به انگليس و سپس به آمريکا و در اين زمان به اسرائيل نسبت داده اند. در واقع ناظري که با بيطرفي به اين بازي مزورانه مي نگرد حيران ميشود که چگونه ممکن است يک گروه هر چند صباحي به سياست و کشوري وابستگي داشته باشند و چگونه اين دول مختلف که داراي سياست‌هاي متفاوت و متضادي هستند و در بسياري موارد ديدگاه‌هايشان مخالف و معارض يکديگر است و منافعشان به شدت با هم در اصطکاک قرار مي گيرد مي‌توانند به اتفاق در ايجاد يک جنبش مداخله داشته باشند؟ خوشبختانه امروزه درخشش آفتاب دانش و فناوري همه زواياي تاريخ تمدّن و صحنه افکار و انديشه‌هاي جامعه انساني را روشن ساخته و ظهور اينترنت همه دانسته‌هاي بشري را در دسترس تمامي مردم جهان قرار داده است. در يک چنين زماني ديگر براي هيچ جنبش، گروه، حزب يا سازماني امکان ندارد که عقايد و فعاليت‌هاي خود را از انظار مخفي نگه دارد. همه سياست‌ها و وابستگي‌ها آشکار شده و مي شود و بيش از پيش موجب خسران و روسياهي مفتريان و دروغ پردازان مي‌گردد. مضحک ترين تهمتي که به جامعه بهائي وارد مي‌سازند، جاسوسي است. چگونه يک جامعه که از نظر تنوع، بسيار وسيع است و اعضايش از همه اقشار و طبقات جامعه تشکيل شده و شامل زن و مرد و پير و جوان و کودک و روستائي و شهري و اقوام مختلف است مي‌تواند جاسوس خوانده شود؟ در چه نقطه‌اي از جهان ديده شده و در کجاي تاريخ ثبت شده که تمامي يک جامعه جاسوس باشند؟ گذشته از اين، ديانت بهائي تنها منحصر به ايران نيست، بلکه در اکثر قريب به اتفاق کشورهاي جهان تشکيلات اداري شناخته شده اي دارد و در واقع به شهادت دائرة المعارف بريتانيکا بعد از مسيحيت گسترده ترين دين جهان است. حال کدام عقل سالمي اتهام جاسوسي چنين جامعه‌اي را در ايران مي‌تواند بپذيرد؟ آيا همه پيروان اين آئين در همه کشورهاي جهان جاسوس هستند، پس چگونه است که هيچ دولتي به جز دولت جمهوري اسلامي ايران تا کنون چنين اتهاماتي به بهائيان وارد نساخته است؟ در واقع جامعه بهائي هيچگونه فعاليت پنهاني نداشته و ندارد و ديدگاههاي خود را از هيچکس پنهان نمي‌دارد، بلکه برعکس بهائيان پيوسته در مقام آن هستند که باورها خود را به همه مردم اعلام دارند. معتقدات و فعاليت‌هاي بهائيان در همه کشورهاي جهان کاملاً روشن و شفاف است. حتي در ايران که از دير باز به خاطر معتقدات خود تحت ظلم و ستم و فشار بوده‌اند، هرگز هويت و عقيده خود را پنهان نکرده‌اند و با اينکه جانشان در خطر بوده با شهامت ايستاده و به صراحت اقرار کرده‌اند که بهائي هستند. چگونه ميتوان افراد چنين جامعه اي را جاسوس خواند، حال آنکه لازمه جاسوسي پنهان کاري و مخفي بودن از انظار است؟ مسئولين و اولياي امور دولت جمهوري اسلامي خود بهتر از هرکس ديگري مي‌دانند که بهائيان از اين افترائات به کلي مبّرا هستند، چه که سي سال است تمام کتب و اسناد و نوشته‌هاي جامعه بهائي را که از تشکيلات بهائي و منازل بهائيان ضبط کرده‌اند در اختيار دارند و از زير ذره بين گذرانده و کوچکترين مدرکي که دليل بر جاسوسي بهائيان باشد پيدا نکرده‌اند. از آن گذشته بهائيان حق کار کردن در هيچ يک از ادارات دولتي را ندارند و از شرکت در دانشگاه (به جز چند سال اخير که چند نفري را ثبت نام و سپس اخراج کردند) محرومند، پس به هيچ منبعي براي جاسوسي متصل نيستند.
ايرانيان بهائي در اين برهه از زمان که طوفان ظلم و ستم از هر جهت آنها را احاطه نموده است از هموطنان شريف و آزاده خود صميمانه انتظار دارند که بيطرفانه با ديده انصاف در اصول آئين بهائي بنگرند و از خود سئوال کنند که آيا تعاليمي مانند اتّحاد اديان، صلح عمومي، وحدت عالم انساني، تساوي حقوق زن و مرد، تحّري حقيقت، هم آهنگي دين با علم و عقل، ترک همه تعصّبات، دين بايد سبب الفت و محبت باشد، تعليم و تربيت عمومي و مبارزه با فقر و تعديل معيشت چگونه مي‌تواند با سياست‌هاي جانب‌گراي روسيه، انگليس، آمريکا و اسرائيل سر سازگاري داشته باشد و کداميک از منافع اين کشورها را تأمين مي‌نمايد؟ آري همه اين مبارزات و سرکوبي‌ها که همواره با اتهامات دروغين و تحريک مردم عوام همراه بوده است تنها و صرفاً به خاطر نوانديشي جامعه بهائي و تعاليم پيشرفته آن است. بايد از مردم ايران سوال نمود که باتوجه به اينکه خود را عاشقان آئين محمدي مي دانند درکدام طريق سالک هستند. اگر نور حقيقت را در وجود رسول اکرم شناخته اند ، چرا تلاشي درجهت شناخت آن در ظهور جديد نمي کنند و تنها با خزيدن در زاويه خرافات و تعصب راه خود را به سوي کمال بسته اند ؟ اگر اهل منطق و دليلند آيا اين همه نشانه را مشاهده نمي نمايند؟ اصولاً هنگامي که خورشيد حقيقت درجهان پرتو مي افکند و سروش غيب درجهان طنين مي اندازد ، برخورد آدميان با آن بسيار متفاوت است و شايد به عدد نفوس مختلف باشد. آنهايي که به دنبال نور و روشنايي بوده اند و روز و شب طلوع خورشيدِ راستي را از پروردگار طلب مي کرده اند ، درنهايت وجد و شعف از آشيانه هاي خود بيرون مي آيند تا گلهاي معاني را به واسطه نور و فيضان اين خورشيد رحمت پرورش دهند.اين دسته عاشق و بنده نور هستند و به غير از آن در عالم چيزي را طالب نيستند ،چون به اين مسئله عارف هستند که همان طور که حيات موجودات أرض به وجود خورشيد ظاهري وابسته است، حيات معنوي وروحاني وعقلاني بشر نيز به طلوع شمس معاني بستگي دارد تا شقايق هاي تجريد از أرض قلوب و ارواح مردمان برويد و پرورش يابد. اين دسته برايشان مهم نيست که اين خورشيد از چه برجي طلوع مي کند و چه نامي بر آن اطلاق مي شود. براي آنها نور وروشنايي مهم است. بزرگترين دليل براي اين دسته، نفس خورشيد است که با طلوع آن درمقابلش تسليم محضند. افراد ديگري هستند که از نور و روشنايي بيزارند و طالب تاريکي مي باشند اين دسته خفاش صفت در مقابل طلوع اشعه هاي شمس معاني چاره اي جز پناه بردن به لانه تاريک خود و ستيز با نور وروشنايي را ندارند. براي اين گروه نويد طلوع شمس، معنا ندارد، چون دشمن آفتابند و از نور و درخشندگي حقيقت وعدالت، مخمود ومحزون. دسته ديگري نيز وجود دارند که عينک سياهي هميشه بر چشم دارند و از پائين با نور شمع راه باريکي براي حرکت کردن خود و امثال خود باز مي کنند. بعد از طلوع شمس و نويد آن به اين دسته، بسياري از آنان حاضر نيستند، عينک از چشم بردارند و به خورشيد نگاه کنند. براي اين گروه بسيار مهم است که ابتدا برايشان ثابت شود که خورشيدي طلوع کرده تا بعد از آن عينک از چشم بردارند. ولي متأسفانه اين گروه هم مي خواهند با نور شمع، وجود نور خورشيد را اثبات کنند. عاقبت افراد اين گروه متفاوت است. بعضي ها موفق به شناخت خورشيد و عظمت و درخشندگي آن مي شوند و با نور آن شروع به پيدا کردن راه خود مي کنند، بعضي ها نيز تا آخر حيات ترجيح مي دهند با همان شمع کوچک مسير حيات خويش را دنبال کنند، اما مسئله مهم درباره اين گروه اين است که اين گروه دشمن نور نيستند. آنها مصداق کساني هستند که خوابند و بايد بيدار شوند ، اما گروه دوم کساني هستند که خود را به خواب زده اند و مثل قديمي مي گويد: «آنکه خواب است را مي توان بيدار نمود ولي آنکه خود را به خواب زده هرگز «. اگر با ذهني خالي از تعصّب، فقط همين چند تعليم ديانت بهائي که در بالا به آن اشاره رفت با ديدگاههاي کساني که با بهائيان مبارزه مي‌کنند مقايسه گردد ابعاد وسيع اين نو انديشي آشکار ميشود و تضاد آرمان‌هاي ترّقي خواهانه اين آئين با افکار واپسگرائي که ايران را به بيراهه کنوني کشانده است روشن مي‌گردد. به اميد روزي که ايران و ايراني از بند خرافات و تعصّبات رهائي يابد.
https://www.youtube.com/watch?v=dYa_-1RYelg