يا اهل البهآء قد وجب علی کلّ واحد منکم الاشتغال بامر من الامور من الصّنآئع و الاقتراف و امثالها و جعلنا اشتغالکم بها نفس العبادة للّه الحقّ تفکّروا يا قوم فی رحمة اللّه و الطافه ثمّ اشکروه فی العشيّ و الاشراق * لا تضيّعوا اوقاتکم بالبطالة و الکسالة و اشتغلوا بما ينتفع به انفسکم و انفس غيرکم کذلک قضی الامر فی هذا اللّوح الّذی لاحت من افقه شمس الحکمة و التّبيان * ابغض النّاس عند اللّه من يقعد و يطلب تمسّکوا بحبل الاسباب متوکّلين علی اللّه مسبّب الاسباب *
O people of Bahá! It is incumbent upon each one of you to engage in some occupation — such as a craft, a trade or the like. We have exalted your engagement in such work to the rank of worship of the one true God. Reflect, O people, on the grace and blessings of your Lord, and yield Him thanks at eventide and dawn. Waste not your hours in idleness and sloth, but occupy yourselves with what will profit you and others. Thus hath it been decreed in this Tablet from whose horizon hath shone the day-star of wisdom and utterance. The most despised of men in the sight of God are they who sit and beg. Hold ye fast unto the cord of means and place your trust in God, the Provider of all means.
ای اهل بهاء، واجب شده است بر هر یک از شما که مشغول شوید به کاری از کارهای دنیوی، یعنی مشغول شوید به صنعت و به کسب و اقتراف و امثالهم. ما قرار دادیم اشتغال شما را عین عبادت. فکر کنید ای مردم در رحمت خدا و لطفها و مرحمت های خدا، سپس شکر کنید خدا را در شامگاه ها و بامدادان. اوقات خود را به بطالت و تنبلی هدر ندهید. مشغول شوید به آنچه که نفع میبرد از آن خود شما و سایر مردم. اینطور جاری شده است امر در این لوح مبارکی که آشکار شده است از آسمان آن آفتاب حکمت و تبیان. مبغوض ترین مردم نزد خدا کسی است که بیکار بنشیند و طلب کند وجوهات و سایر شئون زندگی را از دیگران. چنگ بزنید ای مردم به ریسمان اسباب (یعنی کار کنید) و توکل کنید به خداوند (مسبب الاسباب).
در ادرنه مراسم مربوط به حج نازل شد که یکی از آنها تراشیدن سر بود بود که در کتاب اقدس تراشیدن سر نهی شده است بنابراین در رساله ی سوال و جواب فقره ی دهم آمده است ” سؤال: در کتاب اقدس نهی از حلق رأس شده و در سوره حجّ امر به آن. جواب: جميع مأمورند به کتاب اقدس آنچه در آن نازل آن است حکم الهی ما بين عباد و حلق رأس از قاصدين بيت عفو شده.”
حضرت اعلی در کتاب مبارک بيان حکم وجوب حجّ را يک مرتبه در مدّت حيات برای مؤمنينی که از نظر مالی استطاعت داشته باشند نازل و فرموده‌اند تکليف را از نساء برداشته تا آنکه بر آنها مشقّتی در سبيل وارد نيايد. جمال مبارک نيز نساء را از اجرای حکم حجّ معاف فرموده‌اند. طبق توضيح بيت العدل اعظم اين معافيت است نه تحريم و نسوان مختارند حکم حجّ را بجا آورند.
الواح و فرائض حج مشتمل بر سه فصل در رساله ی تسبیح و تهلیل از صفحه ی ۷۷ به بعد ذکر شده است.
حضرت بهالله میفرمایند: ” کل را بصنعت و اقتراف امر نموديم و او را از عبادت محسوب داشتيم ” (ص ٧٣ گنجينه حدود و احکام )
” هر نفسی بصنعتی و يا بکسبی مشغول شود آن عمل نفس عبادت عنداللّه محسوب “(ص ١٩٥ حيات بهائی )
” از انسان بايد ثمری پديد آيد .انسان بی ثمر بفرموده حضرت روح بمثابه شجر بی ثمر است و شجر بی ثمر لايق نار” (کلمات فردوسيه – ص ٣٢ مجموعه ای از الواح جمال اقدس ابهی )
” همچنين جميع را امر فرموديم که بشغلی از اشغال مشغول باشند .طوبی از برای نفوسی که حمل نمود و حمل نشد. بکسب و اقتراف توجّه نمايند فَلْسی از آن عنداللّه اَحَبّ است از کنزی که بغير حق جمع شود و آماده گردد” (ص ٧٤ گنجينه حدود و احکام )
” ای بنده من پست ترين ناس نفوسی هستند که بی ثمر در ارض ظاهرند و فی الحقيقه از اموات محسوبند بلکه اموات از آن نفوس معطله مهمله ارجح عندالله مذکور “. (ق ٨١ کلمات مکنونه )
برای اجرای اين امر در توقيعی که حسب الامر حضرت ولىّ امراللّه تحرير يافته چنين بيان گرديده است: راجع به دستور حضرت بهاءاللّه در باره اينکه احبّاء به شغلی از اشغال مشغول شوند، تعاليم مبارک در اين مورد بسيار مؤکّد است، به خصوص بيان مبارک در کتاب مستطاب اقدس در اين باره صريحاً می‌‌رساند که نفوس مهمله که تمايل به کار ندارند در بساط نظم بديع الهی محبوب و مقبول نيستند. بر اساس اين حکم محکم، حضرت بهاءاللّه می‌‌فرمايند که تکدّی نه تنها مذموم است بلکه بايد به کلّی از صفحه روزگار محو گردد. کسانی که زمام تشکيلات جامعه را در دست دارند موظّفند وسائلی فراهم کنند تا هر فردی از افراد فرصت يابد و به کسب حرفه و صنعتی نائل شود. و همچنين بايد تدابيری اتّخاذ کنند تا اين استعداد و کاردانی، هم بخاطر ترويج نفس حرفه و هم به خاطر امرار معاش آن فرد، به کار رود. بر هر فردی از افراد، ولو هر قدر دچار موانع و محدوديت باشد، واجب است به کار و پيشه‌ای اشتغال ورزد، چون کار، علی الخصوص وقتی با نيّت خدمت همراه باشد، به موجب تعاليم حضرت بهاءاللّه نوعی عبادت است. کار نه تنها متضمّن فايده عمومی است، بلکه بنفسه دارای قدر و منزلتی مخصوص است. زيرا موجب تقرّب ما به درگاه الهی است و سبب می‌‌گردد که مقصد الهی را برای حيات خود در اين عالم بهتر ادراک نمائيم. بنا بر اين واضح است ثروتی که از راه ارث به دست آيد هيچ کس را از کار روزانه معاف نمی‌‌نمايد. (ترجمه)
حضرت عبدالبهاء در يکی از الواح مبارکه می‌‌فرمايند: اگر نفسی عاجز باشد يا به فقر شديد افتد و چاره‌ای نتواند اغنياء يا وکلاء بايد چيزی مبلغی در هر ماهی از برای او معيّن کنند تا با او گذران کند … مقصد از وکلاء وکلای ملّت است که اعضای بيت عدل باشد.
در مورد اين حکم از بيت العدل اعظم سؤال شده است که آيا علاوه بر شوهر، همسر او نيز ملزم است که برای امرار معاش به کاری مشغول شود. در جواب چنين توضيح داده‌اند که به موجب امر حضرت بهاءاللّه احبّاء بايد به کاری اشتغال ورزند که نفعش متوجّه خود آن نفوس و سايرين گردد و اداره منزل و تأمين صفای خانواده از کارهای بسيار محترم و پر مسئوليتی است که اهميت اساسی برای جامعه دارد.
حضرت ولىّ امراللّه در توقيعی که حسب الامر مبارک صادر شده در باره سنّ تقاعد از کار می‌‌فرمايند: اين موضوعی است که بيت العدل اعظم بايد در باره آن قراری دهند چون در اين مورد هيچ دستور العملی در کتاب اقدس نازل نشده است.