The term “suns” hath many a time been applied in the writings of the “immaculate Souls” unto the Prophets of God, those luminous Emblems of Detachment.
Among those writings are the following words recorded in the “Prayer of Nudbih”: “Whither are gone the resplendent Suns? Whereunto have departed those shining Moons and sparkling Stars?” Thus, it hath become evident that the terms “sun,” “moon,” and “stars” primarily signify the Prophets of God, the saints, and their companions, those Luminaries, the light of Whose knowledge hath shed illumination upon the worlds of the visible and the invisible.
“و اطلاق شموس بر آن انوار مجرّده در کلمات اهل عصمت بسيار شده، از آن جمله در دعای ندبه می فرمايد: “اَينَ الشُّمُوسُ الطّالِعةُ ؟ اَينَ الاَقمار المُنيرَةُ؟ اَينَ الَانْجُمُ الزّاهِرَةُ؟” پس معلوم شد که مقصود از شمس و قمر و نجوم در مقام اوّليّه انبياء و اولياء و اصحاب ايشانند که از انوار معارفشان عوالم غيب و شهود روشن و منوّر است.”
کلمات اهل عصمت: احادیث و روایات از حضرت محمد و ائمه اطهار.
دعای ندبه: دعای نُدبه از دعاهای بسیار مشهور که از امام صادق(ع) نقل شده. ندبه، به معنای فراخوانی و نیز گریه و ناله است. این دعای شریف، مشتمل بر استغاثه و استمداد از قائم ال محمد و تاسف بر غیبت و گریه از فراق است؛ ازاین رو به این نام شهرت یافته است.
دعای ندبه از دعاهای معروف است که در اعیاد چهارگانه (جمعه، فطر، قربان و غدیر) خوانده مي‌شود. دعاي ندبه را محمد بن مشهدی در کتاب مزار کبیر از محمد بن ابی قُرّه و او از کتاب محمد بن حسین بن سفیان بزوفری نقل کرده است.
مندرج در دعای ندبه: “اَينَ الشُّمُوسُ الطّالِعةُ ؟ اَينَ الاَقمار المُنيرَةُ؟ اَينَ الَانْجُمُ الزّاهِرَةُ”: کجا هستند آن خورشیدهای طلوع کننده؟ کجایند آن ماه های تابان؟ کجایند ستارگان درخشان.