بند صد و هشتاد و چهار

Be fair: Were these people to acknowledge the truth of these luminous words and holy allusions, and recognize God as “Him that doeth whatsoever He pleaseth,” how could they continue to cleave unto these glaring absurdities?

Nay, with all their soul, they would accept and submit to whatsoever He saith. I swear by God! But for the divine Decree, and the inscrutable dispensations of Providence, the earth itself would have utterly destroyed all this people! “He will, however, respite them until the appointed time of a known day.”

“حال انصاف دهيد اگر اين عباد موقن به اين کلمات درّيّه و اشارات قدسيّه شوند و حقّ را يَفعَلُ ما يَشاء بدانند، ديگر چگونه به اين مزخرفات تشبّث می نمايند و تمسّک می جويند؟ بلکه آنچه بفرمايد به جان اقرار نمايند و مذعن شوند. قسم به خدا که اگر تقديرات مقدّره و حکمت های قدريّه سبقت نيافته بود ارض جميع اين عباد را معدوم می نمود و لَکِن يُؤَخِّرُ ذلِکَ إلی ميقاتِ يومٍ مَعلُومٍ. ”

“و لَکِن يُؤَخِّرُ ذلِکَ إلی ميقاتِ يومٍ مَعلُومٍ”
از حضرت بهالله است به این مضمون که : ولکن آن را به عقب می اندازد تا زمان معینی از یک روزی مشخص.

حضرت بهالله اشاره به این مطلب میفرمایند سرنوشتی که از پیش تعیین شده است و حکمت قدریه سبب شده است که جمیع بندگان مُعرض که با جهل خود حق را انکار کرده اند به هلاکت نرسند و زمان آن به تاخیر بیافتد تا زمان مشخصی به سر رسد.