بند صد و چهل و دوم

In like manner, it is related that on a certain day, one of the companions of Sádiq complained of his poverty before him. Whereupon, Sádiq, that immortal beauty, made reply: “Verily thou art rich, and hast drunk the draft of wealth.”

That poverty-stricken soul was perplexed at the words uttered by that luminous countenance, and said: “Where are my riches, I who stand in need of a single coin?” Sádiq thereupon observed: “Dost thou not possess our love?” He replied: “Yea, I possess it, O thou scion of the Prophet of God!” And Sádiq asked him saying: “Exchangest thou this love for one thousand dinars?” He answered: “Nay, never will I exchange it, though the world and all that is therein be given me!” Then Sádiq remarked: “How can he who possesses such a treasure be called poor?”

“و مثل اين از حضرت صادق ذکر شده که روزی شخصی از اصحاب در خدمت آن حضرت شکايت از فقر نمود. آن جمال لا يزالی فرمودند که تو غنی هستی و از شراب غنا آشاميده ای. آن فقير از بيان طلعت منير متحيّر شد که چگونه غنيّ هستم که به فلسی محتاجم؟ آن حضرت فرمود: آيا محبّت ما را نداری؟ عرض نمود: بلی، يا ابن رسول اللّه. فرمود: آيا به هزار دينار اين را مبايعه می نمائی؟ عرض نمود که به جميع دنيا و آنچه در آن است نمی دهم. حضرت فرمودند: آيا نفسی که چنين چيزی نزد او باشد که او را به عالم ندهد چگونه فقير است؟”