بند صد و چهل و سوم

This poverty and these riches, this abasement and glory, this dominion, power, and the like, upon which the eyes and hearts of these vain and foolish souls are set—all these things fade into utter nothingness in that Court! Even as He hath said: “O men! Ye are but paupers in need of God; but God is the Rich, the Self-Sufficing.” By “riches” therefore is meant independence of all else but God, and by “poverty” the lack of things that are of God.

“و اين فقر و غنا و ذلّت و عزّت و سلطنت و قدرت و مادون آن که نزد اين همج رعاع معتبر است در آن ساحت مذکور نيست. چنانچه می فرمايد: “يَا اَيُّهَا النّاسُ انتُمُ الفُقَرَاءُ إلَی اللّه و اللّهُ هُوَ الغَنِيُّ.” پس مقصود از غنا، غنای از ما سوی است و از فقر، فقر باللّه.”

سوره فاطر، آیه ۱۵”يَا اَيُّهَا النّاسُ انتُمُ الفُقَرَاءُ إلَی اللّه و اللّهُ هُوَ الغَنِيُّ.” ای مردمان شما محتاج بسوی خداوند هستید و او بی نیاز ستوده شده است.
حضرت بهالله در کلمات مبارکه مکنونه فارسی میفرمایند: در فقر اضطراب نشايد و در غنا اطمينان نبايد هر فقری را غنا در پی و هر غنا را فنا از عقب و لکن فقر از ماسوی اللّه نعمتی است بزرگ حقير مشماريد زيرا که در غايت آن غنای باللّه رخ بگشايد و در اين مقام ( أنتم الفقرآء ) مستور و کلمه مبارکه ( و اللّه هو الغنيّ ) چون صبح صادق از افق قلب عاشق ظاهر و باهر و هويدا و آشکار شود و بر عرش غنا متمکّن گردد و مقرّ يابد.