بند یکصد و دوم : خطاب به علما

يا قوم انّا قدّرنا العلوم لعرفان المعلوم و انتم احتجبتم بها عن مشرقها الّذی به ظهر کلّ امر مکنون * لو عرفتم الافق الّذی منه اشرقت شمس الکلام لنبذتم الانام و ما عندهم و اقبلتم الی المقام المحمود *

We have decreed, O people, that the highest and last end of all learning be the recognition of Him Who is the Object of all knowledge; and yet, behold how ye have allowed your learning to shut you out, as by a veil, from Him Who is the Dayspring of this Light, through Whom every hidden thing hath been revealed. Could ye but discover the source whence the splendour of this utterance is diffused, ye would cast away the peoples of the world and all that they possess, and would draw nigh unto this most blessed Seat of glory.
ای مردم، ما شما را قادر ساختیم تا تحصیل علم کنید و به شناخت معلوم برسید ( ای مردم، والاترین و آخرین آموخته ها برای شناخت کسی است که موضوع همه ی علوم است) و شما از شناسایی مظهر امر محتجب شدید و او کسی بود که ظاهر میکرد کل چیزهای پنهان را.( ببینید چگونه اجازه دادید تا آموخته های شما مسدود کند شما را به مثابه چادری که پوشاند –چشمان شما را – از کسی که نور روزگاران است و هر چیز پنهانی از طریق او آشکار میشود) اگر بدانید آن افقی که در آن اشراق کرده است آفتاب کلام ( اگر میتوانستید آن منبعی را که با شکوه و جلال است آشکارا سخن میگوید کجاست) ، مردم و آنچه را دارا هستید همه را رها میکردید و توجه میکردید به سمت مقام محمود.