بند یکصد و سی و چهارم : استقامت

ايّاکم ان تمنعکم شئونات الارض عمّا امرتم به من لدن قويّ امين * کونوا مظاهر الاستقامة بين البريّة علی شأن لا تمنعکم شبهات الّذين کفروا باللّه اذ ظهر بسلطان عظيم * ايّاکم ان يمنعکم ما نزّل فی الکتاب عن هذا الکتاب الّذی ينطق بالحقّ انّه لا اله الّا انا العزيز الحميد * انظروا بعين الانصاف الی من اتی من سمآء المشيّة و الاقتدار و لا تکوننّ من الظّالمين *

Be watchful lest the concerns and preoccupations of this world prevent you from observing that which hath been enjoined upon you by Him Who is the Mighty, the Faithful. Be ye the embodiments of such steadfastness amidst mankind that ye will not be kept back from God by the doubts of those who disbelieved in Him when He manifested Himself, invested with a mighty sovereignty. Take heed lest ye be prevented by aught that hath been recorded in the Book from hearkening unto this, the Living Book, Who proclaimeth the truth: “Verily, there is no God but Me, the Most Excellent, the All-Praised.” Look ye with the eye of equity upon Him Who hath descended from the heaven of Divine will and power, and be not of those who act unjustly.
مبادا شما را شئونات زمینی منع کند، از اینکه اطاعت اوامر پروردگار را که قوی و امین است نکنید. از مظاهر استقامت باشید بین اهل عالم به شانی که شبهات کسانی که به خداوند کفر میورزند شما را مانع نشود زیرا خداوند ظهورش سلطنت بزرگی است. مبادا منع کند از آنچه نازل شده در کتاب و از این کتابی که سخن میگوید به حق (منظور خود جمال مبارک است) همانا که نیست خدایی جز من که عزیز و حمد شده است. به چشم انصاف بنگرید که آمده از آسمان مشیت و اقتدار، و از ستمکاران نباشید.

“ايّاكم ان يمنعكم ما نزّل فى الكتاب عن هذا الكتاب الّذى ينطق بالحقّ”
مراد از ما نزّل فی الکتاب آيات و کلمات منزله بر مظاهر الهيّه است و مقصد از الکتاب الّذی ينطق بالحقّ نفس مظهر الهی است.
آيات فوق اشاره است به فرموده حضرت اعلی در کتاب مبارک بيان فارسی که مقصود از “کتاب اللّه” نفس من يظهره اللّه است. در يکی از الواح مبارکه حضرت بهاءاللّه می فرمايند: قد ظهر کتاب اللّه علی هيکل الغلام.
در اين آيه از کتاب مستطاب اقدس و همچنين در بند ١٦٨ حضرت بهاءاللّه خود را ((کتاب ناطق)) ناميده و امم سايره را انذار می فرمايند که با استدلال از کتب مقدّسه خويش کتاب الّذی ينطق فی قطب الابداع را رد ننمايند و نصيحت می فرمايند که مبادا بياناتی که در کتب آسمانی نازل شده سبب شود که از عرفان مقام مظهر ظهور و تمسّک به امر جديد محروم مانند.
حضرت بهالله در اثار قلم اعلی جلد پنجم صفحه هشتاد و هفت میفرمایند: بعد از عرفان مطلع وحی و مشرق اوامر صمدانی استقامت از اعظم اعمال بوده باید نفوس مقبله بشانی مستقیم باشند که جمیع اهل ارض اگر بخواهند ایشان را از بحر قرب دور نمایند خود را عاجز مشاهده کنند نیکوست حال نفسی که از کاس استقامت آشامید و باین فیض اعظم فائز شد اوست از مقربین.
همچنین از قلم اعلی نازل: اگر تا حال نفوسی که خود را بحق نسبت داده و میدهند بمااراده الله عمل مینمودند جمیع ارض را یک قطعه مشاهده مینمودی.
همچنین میفرمایند: ای عبد قدر این ایام را بدان و در جمیع احیان بشطر رحمن ناظر باش دوست حقیقی اوست به او متمسک شو محبوب واقعی اوست به او توجه کن بکمال استقامت بر امرالله مستقیم باش به شانی که شبهات منکرین تو را از صراط رب العالمین منع ننماید بعملی قیام کن که سبب ابقاء ذکرت در ملکوت الهی شود.
ایضاء فرموده اند: از قبل از قلم اعلی نازل که سماء مقام انسانی از دو نیر روشن و منیر و آن امانت و استقامت بوده و خواهد بود.
همچنین میفرمایند: اول امر ایمان بحق جل جلاله بوده و آخر آن استقامت بر امرش در جمیع احیان بذکر و ثنا مشغول باش و بر خدمت امر قائم کن ناظراً بالحکمة و عاملاً بما امرت به من الله لدی رب العالمین.