بند یکصد و شصت و هفتم : خطاب به علما

ايّاکم ان تمنعکم الاسمآء عن مالکها او يحجبکم ذکر عن هذا الذّکر الحکيم * استعيذوا باللّه يا معشر العلمآء و لا تجعلوا انفسکم حجاباً بينی و بين خلقی کذلک يعظکم اللّه و يأمرکم بالعدل لئلّا تحبط اعمالکم و انتم غافلون * انّ الّذی اعرض عن هذا الامر هل يقدر ان يثبت حقّاً فی الابداع لا و مالک الاختراع ولکنّ النّاس فی حجاب مبين * قل به اشرقت شمس الحجّة و لاح نيّر البرهان لمن فی الامکان اتّقوا اللّه يا اولی الابصار و لا تنکرون * ايّاکم ان يمنعکم ذکر النّبيّ عن هذا النّبأ الاعظم او الولاية عن ولاية اللّه المهيمنة علی العالمين * قد خلق کلّ اسم بقوله و علّق کلّ امر بامره المبرم العزيز البديع * قل هذا يوم اللّه لا يذکر فيه الّا نفسه المهيمنة علی العالمين * هذا امر اضطرب منه ما عندکم من الاوهام و التّماثيل *

Beware lest any name debar you from Him Who is the Possessor of all names, or any word shut you out from this Remembrance of God, this Source of Wisdom amongst you. Turn unto God and seek His protection, O concourse of divines, and make not of yourselves a veil between Me and My creatures. Thus doth your Lord admonish you, and command you to be just, lest your works should come to naught and ye yourselves be oblivious of your plight. Shall he who denieth this Cause be able to vindicate the truth of any cause throughout creation? Nay, by Him Who is the Fashioner of the universe! Yet the people are wrapped in a palpable veil. Say: Through this Cause the day-star of testimony hath dawned, and the luminary of proof hath shed its radiance upon all that dwell on earth. Fear God, O men of insight, and be not of those who disbelieve in Me. Take heed lest the word “Prophet” withhold you from this Most Great Announcement, or any reference to “Vicegerency” debar you from the sovereignty of Him Who is the Vicegerent of God, which overshadoweth all the worlds. Every name hath been created by His Word, and every cause is dependent on His irresistible, His mighty and wondrous Cause. Say: This is the Day of God, the Day on which naught shall be mentioned save His own Self, the omnipotent Protector of all worlds. This is the Cause that hath made all your superstitions and idols to tremble.
مبادا تمنیات داشتن اسم و رسم شما را مالک اسماء منع کند. هیچ ذکری نباید شما را محتجب کند از این ذکر حکیم (حضرت بهالله). پناه ببرید به خدا ای گروه علماء، و بین من و خلق من خود را همچون پرده ای قرار ندهید. اینطور خدا شما را موعظه میکند و امر میکند شما را که به عدل رفتار کنید، تا مردود نشود اعمال شما، باشید از افراد غافل. اگر کسی اعراض کند از این امر، آیا میتواند هیچ امر حقی را در عالم اثبات کند؟ نه قسم به مالک جهان، ولکن مردم در حجاب آشکاری هستند. بگو آفتاب حجت و برهان تابید و خورشید دلیل بر جمیع اهل عالم آشکار شد. ای صاحبان بصر از خدا بترسید و از منکرین نباشید. مبادا شما را ذکر نبی قبل از ایمان به این نباء اعظم و یا ذکر ولایت از ولایت اللهی که مهیمن بر عالم است منع کند. خلق شده است کل اسم به کلمه اش. هر امری در عالم خلق شده است به امر الهی، آن امر که محکم و عزیز و جدید است. امروز روز خداست، ذکر نکنید (یوم ولایت یا یوم نبوت) جز آنچه به نفس او که مهیمن بر همه عالمیان هست. این – یوم الله- امری است که آنچه پیش شما از اوهام و تماثیل است را مضطرب کرده است.

“ايّاكم ان يمنعكم ذكر النّبىّ عن هذا النّبأ الاعظم”
جمال مبارک اهل بصيرت را انذار می‌‌فرمايند که مبادا استنباطات و تعبيراتشان از کتب مقدّسه باعث احتجابشان از مظهر الهی گردد. محبّت و تعلّق شديدی که مؤمنين به مؤسّس دين خود دارند سبب شده که ظهور او را آخرين ظهور الهی بدانند و در نتيجه اين تصوّر امکان ظهور پيغمبر بعد را انکار نمايند. چنانکه ملل يهودی و مسيحی و مسلمان همين اعتقاد را دارند.
حضرت بهاءاللّه مسئله خاتميّت را چه در مورد اديان گذشته و چه در مورد ظهور خود رد فرموده‌اند. در مورد اهل فرقان در کتاب مستطاب ايقان می‌‌فرمايند: “به ذکر “خاتم النّبيّين” محتجب شده از جميع فيوضات محجوب و ممنوع شده‌اند.” سپس می‌‌فرمايند: “و به اين مطلب جميع اهل ارض در اين ظهور ممتحن شده‌اند چنانچه اکثری به همين قول تمسّک جسته از صاحب قول معرض شده‌اند.” حضرت اعلی در اشاره به اين نکته می‌‌فرمايند:” به اسماء از مالک آن محتجب ممانيد حتّی اسم النّبىّ فان ذلک الاسم يخلق بقوله.”
“او الولاية عن ولاية الله المهيمنة على العالمين”
مفاهيم کلمه “ولايت” متعدّد است و به نايب و امام و ولىّ و وصىّ اطلاق می‌‌شود. اين کلمه در مقام الوهيّت و مظهريّت و جانشينی مظاهر الهيّه به کار می‌رود. در آيه فوق جمال اقدس ابهی انذار می‌‌فرمايند که مبادا در اين ظهور بديع که حقيقت ولايت اللّه است چنين مفاهيمی سبب احتجاب ناس از سلطنت مهيمنه الهيّه گردد.